Οι Βλάχοι της Πίνδου
Δημήτρη Λιθοξόου
2009
Πηγές
-Βιβλιογραφία
Αυστριακός
Χάρτης 1914: Janina, 1:200.000, Offiz. R. Dokaupil, 1914.
Χάρτης
Χρυσοχόου 1909: Χάρτης των ανά τα όρη της ελληνικής χερσονήσου εγκαταστάσεων
των Βλάχων. Περιέχεται στο βιβλίου του Μιχαήλ Χρυσοχόου, Βλάχοι και
Κουτσοβλάχοι, έκδοσις του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων,
τυπογραφείον Σπ. Κουσουλίνου, Αθήναι 1909.
Χάρτης
Κοντογόνη 1912: Ιωάννινα, 1:200.000, λιθογραφείο Γ. Κοντογόνης,
Αθήναι 1912.
Pouqueville 1826: F. C. H. L. Pouqueville, Voyage de la Grèce, Paris 1826.
Leake 1835:
William Martin Leake, Travels in Northern Greece, J. Rodwell,
London 1835.
Boué 1854: Ami
Boué, Recueil d’itinéraires dans la Turquie d’Europe, Détails
géographiques, topographiques et statistiques sur cet Empire, W.
Braumüller, Vienne 1854.
Hahn 1854: Dr.
Jur. Johann Georg von Hahn, Albanesische Studien, Verlag von
Friedrich Mauke, Jena 1854.
Кънчов 1900: Васил Кѫнчовъ, Македония етногрфия и статистика, София 1900.
Heuzey 1858:
Léon Alexandre Heuzey, Excursion dans la Thessalie turque en
1858, Société d'édition "Les Belles-lettres", Paris 1927.
Αραβαντινός
1856: Π[αναγιώτου] Α[ραβαντινού] Π[αργείου] , Χρονογραφία της Ηπείρου :
των τε ομόρων ελληνικών και ιλλυρικών χωρών διατρέχουσα κατά σειράν τα εν
αυταίς συμβάντα από του σωτηρίου έτους μέχρι του 1854, εκ του Τυπογραφείου
Σ. Κ. Βλαστού, εν Αθήναις 1856,
Lejean 1861: G.
Lejean, Ethnographie de la Turquie d'Europe / Ethnographie der
Europäischen Türkei, Gotha, Justus Perthes, 1861.
Picot 1875: É.
Picot, Les Roumains de la Macédoine, Ernest Leroux éditeur, Paris
1875.
Ζώτος
1878: Β. Δ. Ζώτου Μολοσσού (ιππότου, περιηγητού εκ Δρόβιανης της εν Ηπείρω
Μολοσσίδος), Δρομολόγιον της ελληνικής χερσονήσου αρχαιολογικόν,
ιστορικόν, γεωγραφικόν, στρατιωτικόν, στατιστικόν και εμπορικόν, εγκρίσει του
υπουργείου των Στρατιωτικών, τόμος Δ' - τεύχος Α', εκ του Εθνικού
Τυπογραφείου, Αθήναι 1878.
Επιτελικό
Γραφείο 1880: Υπό του παρά τω Υπουργείω των Στρατιωτικών Επιτελικού
Γραφείου, Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας, εκ του Εθνικού
Τυπογραφείου, εν Αθήναις 1880.
Σχινάς
1886: Νικολάου Θ. Σχινά (ταγματάρχου του μηχανικού παρά τω επιτελικώ γραφείω
του υπουργείου στρατιωτικών), Οδοιπορικαί σημειώσεις Μακεδονίας,
Ηπείρου, νέας οροθετικής γραμμής και Θεσσαλίας, συνταχθείσα τη εντολή του επί
των στρατιωτικών υπουργού, τύποις MESSAGER D'ATHENES, εν Αθήναις
1886.
Κρυστάλλης
1891: Κώστα Δ. Κρυστάλλη, Άπαντα, τόμος Γ', Οι Βλάχοι της Πίνδου,
εκδιδόμενα υπό του αδελφού του Βασιλείου Δ. Κρυστάλλη αντιστρατήγου Ε. Α.,
τυπογραφείον ΝΕΑ ΜΕΛΙΣΣΑ, Αθήναι 1952.
Weigand 1895:
Gustav Weigand, Die Aromunen / Ethnographisch - Philologisch -
Historische Untersuchungen, Erster Band, Johann Ambrosius Barth, Leipzig
1895. Ελληνική μετάφραση:
Trede Kahl, Οι Αρωμάνοι (Βλάχοι), Αφοι Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2001.
Σχινάς
1897: Νικολάου Θ. Σχινά (αντισυνταγματάρχου του μηχανικού και βουλευτού εκ
Βόλου), Οδοιπορικόν μεσημβρινής Ηπείρου, τεύχος Α', τύποις
υπουργείου Στρατιωτικών, εν Αθήναις 1897.
Αραβαντινός
1905: Π. Αραβαντινού, Μονογραφία περί Κουτσοβλάχων, εκ του
τυπογραφείου Σπυρίδωνος Κουσουλίνου, εν Αθήναις, Νοέμβριος 1905.
Papahagi 1905:
Nicolas Papahagi, Les Roumains de Turquie, Eminescoe, Bucarest
1905.
Wace - Thompson
1914: A. J. B. Wace M. A. (Formerly Fellow of Pembroke College, Cambridge) and
M. S. Thompson M. A. (Formerly Craven Fellow in the University of
Oxford), The Nomads of the Balkans - An account of life and customs
among the Vlachs of Northern Pindus, METHUEN & CO. LTD., London 1914. Ελληνική μετάφραση: Πάνος
Καραγιώργος, Οι νομάδες των Βαλκανίων - Περιγραφή της ζωής και των
εθίμων των Βλάχων της βόρειας Πίνδου, εκδόσεις ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ, Θεσσαλονίκη 1989.
Λεξικόν
Συνοικισμών 1923: Βασίλειον της Ελλάδος - Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας -
Διεύθυνσις Στατιστικής, Λεξικόν των δήμων, κοινοτήτων και συνοικισμών
της Ελλάδος επί τη βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους 1920, εκ του
ΕΘΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ, εν Αθήναις 1923.
Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939: Αλεξ. Θ. Δρακάκη (Δ. Ν. εισηγητού παρά τη δ/σει
τοπικής αυτοδιοικήσεως υπουργείου Εσωτερικών) και Στυλ. Ι. Κούνδουρου
(προϊσταμένου αρχείου - τμηματάρχου υπουργείου Εσωτερικών, Αρχεία περί
της συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και της
διοικητικής διαιρέσεως του κράτους, τόμος Α', Αθήναι Ιούλιος 1939.
Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940: Αλεξ. Θ. Δρακάκη (Δ. Ν. εισηγητού παρά τη δ/σει
τοπικής αυτοδιοικήσεως υπουργείου Εσωτερικών) και Στυλ. Ι. Κούνδουρου
(προϊσταμένου αρχείου - τμηματάρχου υπουργείου Εσωτερικών, Αρχεία περί
της συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και της
διοικητικής διαιρέσεως του κράτους, τόμος Β', Αθήναι Μάρτιος 1940.
Χουλιαράκης
1974: Μιχαήλ Χουλιαράκη, Γεωγραφική διοικητική και πληθυσμιακή εξέλιξις
της Ελλάδος 1821-1971, τόμος Α', μέρος ΙΙ, πραγματικός πληθυσμός των απογραφών
1848-1911, ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ, Αθήναι 1974.
Λεξικόν
Οικισμών 1974: Ελληνική Δημοκρατία - Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της
Ελλάδος, Λεξικόν των δήμων, κοινοτήτων και οικισμών της Ελλάδος επί τη
βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους 1971, Αθήναι 1974.
Ζούκας
- Φώλιας 1996: Αλέξανδρος Ζούκας και Κωνσταντίνος Φώλιας, Πίνδος -
Μετέωρα - Αχελώος - Χάσια, ΚΕΝ.Α.ΚΑΠ., Λάρισα 1996.
Κουκούδης
2000: Αστέριος Ι. Κουκούδης, Μελέτες για τους Βλάχους, τόμος
δεύτερος, Οι μητροπόλεις και η διασπορά των Βλάχων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2000.
Λεξικό
Σταματελάτου 2001: Μιχαήλ Σταματελάτος και Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου, Επίτομο
γεωγραφικό λεξικό της Ελλάδος, Ερμής 2001.
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής
Ασπροποτάμου
1. Pertuli [Αυστριακός
Χάρτης 1914]. Περτούλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Pertuli:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Pertuli: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Pertouli: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Pretuli: ρουμάνικο χωριό [Picot 1875,
36]. Pertuli: Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Κάτοικοι
500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Περτούλι, δήμου Αιθίκων,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 2.046 κατοίκους,
[Χουλιαράκης 1974, 241]. Πορτούλι: τμήμα Πόρτας (Πόρτα
Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Pertouli:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Περτούλι: Περτουλίου
Τρικκάλων, 97 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 92]. Περτούλι: Τ.Δ.
Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 682]. Περτούλιον: Περτουλίου
Τρικάλων, 109 κάτοικοι, υψόμετρο 1.150 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 296]. Περτούλι: Κυρίως
κτηνοτροφικό χωριό. Το χειμώνα έχει πληθυσμό 75 κατοίκους και το καλοκαίρι 400 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 124]. Περτούλι: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου.
Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπήρχε ήδη τον 10ο αιώνα. Το
1823 το χωριό ισοπεδώθηκε από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης 2000, 78, 91,
135]. Περτούλι: (έως το 1940 Πετρούλι),
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 132
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 613].
2. Veterniko [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βετερνίκον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Veternico:
βλάχικη κωμόπολη με 300 εστίες [Pouqueville 1826 II,
378]. Vetourniko: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Wetürniko:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Veternico:
βλάχικο χωριό με 500 σπίτια [Heuzey 1858, 105]. Vetourniko: βλάχικο
χωριό [Lejean 1861, 21]. Veterniko: Στην περιοχή του
Ασπροποτάμου. Μία ώρα νοτιοδυτικά από το Pertuli.
Κάτοικοι 350 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Βετερνίκον:
δήμου Αιθίκων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 713 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 240]. Βετερνίκο:
τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό
[Αραβαντινός 1905, 51]. Vitrinico: βλάχικο χωριό
[Papahagi 1905, 168]. Βετερνίκον: Βετερνίκου
Τρικκάλων, 298 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 20]. Νεραϊδοχώρι (τ.
Βετερνίκον): Τ.Δ. Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Βετερνίκου
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Νεραϊδοχωρίου, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ.
251/1930) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 682]. Χατζηπέτριον: Περτουλίου
Τρικάλων, 214 κάτοικοι, υψόμετρο 1.140 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 335]. Νεραϊδοχώρι (Βετερνίκ): Έχει
300 κατοίκους τους χειμερινούς μήνες, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την
υλοτομία και την κτηνοτροφία. Το καλοκαίρι πολλαπλασιάζει τον πληθυσμό του. Το
1943 καταστράφηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας - Φώλιας 1996,
126-127]. Βετερνίκο: Μετονομάστηκε σε Νεραϊδοχώρι και Χατζηπέτριο. Βλαχοχώρι
της περιοχής Ασπροποτάμου. Η οικογένεια των Χατζηπετραίων
κηδεμόνευε το χωριό. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820,
υπήρχαν στο χωριό 40 οικογένειες. Το 1823 το Βετερνίκο ισοπεδώθηκε
από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης 2000, 78, 119, 131, 135]. Νεραϊδοχώρι:
(έως το 1928 Βερτενίκον, έως 1961 Νεραϊδοχώρι, έως
το 1981 Χατζηπέτριον), δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
279 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 544].
3. Pira [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Πύρα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Pyrrha:
βλάχικο χωριό με 200 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 377]. Pyrra:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Pyrra: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Pira: βλάχικο χωριό με
200 σπίτια [Heuzey 1858, 106]. Pyrra: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Πίρα: περιοχή Βλαχοχώρια,
185 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Pira: Στην
περιοχή του Ασπροποτάμου. Μία ώρα βορειοδυτικά από το Veterniko,
στη βόρεια όχθη του ποταμού. Κάτοικοι 250 Αρομούνοι [Weigand 1895,
317]. Πύρρα: δήμου Αιθίκων, νομού Τρικάλων,
στην απογραφή του 1896 είχε 468 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Πύρα:
τμήμα Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό
[Αραβαντινός 1905, 51]. Pira: βλάχικο χωριό
[Papahagi 1905, 168]. Πύρρα: Πύρρας Τρικκάλων,
125 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 96]. Πύρρα: Τ.Δ.
Αιθήκων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 683]. Πύρρα: Πύρρας
Τρικάλων, 131 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 308]. Πύρρα: Είναι
ένα χωριό κυρίως κτηνοτροφικό. Ο πληθυσμός του μετακινείται με αποτέλεσμα από
τα 400 άτομα που έχει το καλοκαίρι, το χειμώνα να παραμένουν μόνο 15 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 128-129]. Πύρρα ή Μπίρα:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Πολλοί κάτοικοί της ήταν περιφερόμενοι
κασσιτερωτές, χαλκωματάδες και γανωτές. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 75 οικογένειες. Το 1823 η Πύρρα ισοπεδώθηκε
από τουρκαλβανικό στράτευμα [Κουκούδης, 78, 120, 132, 135]. Πύρρα:
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 150
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 657].
4. Desi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δέση [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Desi:
βλαχικος οικισμός με 80 σπίτια [Pouqueville 1826 II, 377]. Desi:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Desi: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Desi: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Δέσις: περιοχή Βλαχοχώρια,
325 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 202]. Ndesi (Ndešlji):
Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Βρίσκεται σε μια παράλληλη ρεματιά,
δύο ώρες και μισή από το Gardhiki. Κάτοικοι 250 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 317]. Δέσι: δήμου Αθαμάνων,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 503 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 241]. Dessi: βλάχικο χωριό
[Papahagi 1905, 168]. Δέσι: Δέσι Τρικκάλων,
93 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 31]. Δέσι: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 672]. Δέση: Δέσης
Τρικάλων, 79 κάτοικοι, υψόμετρο 1.040 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 214]. Δέση: Οι
κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και κατά δεύτερο λόγο με την
υλοτομία. Το χειμώνα έχει πληθυσμό 40 άτομα και το καλοκαίρι 400 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 129]. Δέσση ή Ντέσλι ή Ντέσι:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 70 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Δέση:
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 45 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 184].
5. Tifloseli (Orgilji) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τυφλοσέλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Tifloseli:
βλαχικος οικισμός με 40 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 376]. Typhloseli:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Tyfloseli:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Tifloseli:
βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Tifloseli (Orgilji):
Στην περιοχή του Ασπροποτάμου. Μισή ώρα νότια από την Kamja,
στη νότια όχθη του ποταμού. Ο δρόμος κατευθείαν από το Veterniko θέλει
τρεις ώρες. Κάτοικοι 50 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Τυφλοσέλι:
δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 319 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Orguill (Tiflosseli):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τυφλοσέλι: Τυφλοσελίου
Τρικκάλων, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 114]. Τυφλοσέλι: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 685]. Δροσοχώριον (τ.
Τυφλοσέλλιον): Δροσοχωρίου (Τυφλοσελλίου) Τρικάλων, 8
κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 218]. Δροσοχώρι (Τυφλοσέλι): Έχει
πληθυσμό 400 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την
υλοτομία. Το χειμώνα ερημώνει. Το 1943 καταστράφηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 132]. Οργίλι ή Τυφλοσέλι:
Μετονομάστηκε σε Δροσοχώρι, βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν
στο χωριό 28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Δροσοχώρι:
(έως το 1971 Τυφλοσέλλι), δήμου Αιθήκων,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 22 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 201].
6. Kamnja [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κάμναϊ [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Scamnai:
βλαχικος οικισμός με 40 σπίτια [Pouqueville 1826 II, 376]. Kjamyje:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kjamyje: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Klamyge: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Καμάι: περιοχή Βλαχοχώρια,
114 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 204]. Kamja: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή δυτικά από
την Pira, 200 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Καμνάι:
δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 346 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Camneani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Καμνάι: Καμνάι
Τρικκάλων, 111 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 44]. Καμνάι: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 674]. Άγιος Νικόλαος (τ.
Ψυχή): Αγίου Νικολάου (Ψυχής) Τρικάλων, 39 κάτοικοι,
υψόμετρο 950 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 181]. Άγιος Νικόλαος (Καμνιάι): Το
χωριό κατοικείται κυρίως από κτηνοτρόφους που το χειμώνα μετακινούνται
αφήνοντας πίσω τους μόνο δέκα ανθρώπους και επιστρέφουν το καλοκαίρι μαζί με
τους μόνιμα εγκατεστημένους σε πόλεις Καμνιώτες, έτσι που φτάνουν τους 500.
Στην κατοχή το χωριό κάηκε από τους Γερμανούς [Ζούκας - Φώλιας 1996,
130-131]. Κάμνια ή Ψυχή:
Μετονομάστηκε σε Άγιος Νικόλαος, βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον
10ο αιώνα. Κατά τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό
28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 132]. Άγιος Νικόλαος: (έως το
1955 Καμνάι, έως το 1971 Ψυχή),
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 32 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 30].
7. Mučara [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μουτσάρα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Motschnora:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Motschnora:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Motschinora:
βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Μουτσάρα: περιοχή Βλαχοχώρια,
710 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 207]. Mutšara: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια από
το Gardiki, το χωριό είναι σχεδόν εξελληνισμένο, 250 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 317]. Μουτσάρα: δήμου Αθαμάνων,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 685 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 241]. Moutcchara: βλάχικο χωριό
[Papahagi 1905, 168]. Μουτσάρα: Μουτσάρας
Τρικκάλων, 68 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 78]. Μουτσάρα: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 680]. Αθαμανία: Αθαμανίας
Τρικάλων, 15 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 184]. Αθαμανία (Μουτσιάρα): Κτηνοτροφικό
κατά βάση χωριό και παραθεριστικός οικισμός, το καλοκαίρι συγκεντρώνει περί
τους 800 κατοίκους ενώ το χειμώνα κλείνει [Ζούκας - Φώλιας 1996,
135]. Μουτσιάρα: Μετονομάστηκε σε Αθαμανία,
βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 28 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Αθαμανία:
(έως το 1961 Μουτσιάρα και Μουτσάρα),
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 100
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 46].
8. Garziki (Gardista) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γαρδίκι (Gardiki): βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου
1909]. Γαρδίκι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Gardiki:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Sardiki: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Gardiki: βλάχικο χωριό με
150 σπίτια [Heuzey 1858, 107-108]. Gardiki: βλάχικο
χωριό [Lejean 1861, 21]. Gardiki: ρουμάνικο
χωριό [Picot 1875, 36]. Γαρδίκι: περιοχή Βλαχοχώρια,
1.160 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Gardhiki (Gardista):
στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια
από τη Džurdža, 1.500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Γαρδίκι:
δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 2.396 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 271]. Γαρδίκι: τμήμα
Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Gardiki:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Gardista ή Gardiki:
βλάχικο χωριό της περιοχής Ασπροποτάμου [Wace - Thompson 1914,
206]. Γαρδίκι: Γαρδικίου Τρικκάλων, 33 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 24]. Γαρδίκι: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 671]. Γαρδίκι: Γαρδικίου
Τρικάλων, 187 κάτοικοι, υψόμετρο 1.050 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 207]. Γαρδίκι: Στην
κοινότητα Γαρδικίου ανήκει και ο συνοικισμός Παλαιοχώρι ή Κεράσοβο. Ο πληθυσμός
του χωριού δεν ξεπερνά το χειμώνα τα 200 άτομα, κυρίως κτηνοτρόφους και υλοτόμους.
Τους μήνες του καλοκαιριού όμως ο πληθυσμός υπερβαίνει τις 5.000 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 133]. Γαρδίκι ή Γκαρντίστα:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 70 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Γαρδίκι:
δήμου Αιθήκων, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 207
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 155].
9. Džurdza [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τούρια [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Τσιούρτσα: περιοχή Βλαχοχώρια,
1.800 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 211]. Džurdža: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, τρεις ώρες νότια από
το Koturi, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Τσιούρτσα:
δήμου Αθαμάνων, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 872 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Τσούρτσια: τμήμα
Πόρτας (Πόρτα Κολ), κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Djurdja:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τσούρτζα: Τσούρτζας
Τρικκάλων, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 114]. Τζούρτζια: Τ.Δ.
Αθαμάνων, επαρχία Τρικκάλων, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 684]. Αγία Παρασκευή: Αγίας
Παρασκευής Τρικάλων, έρημο, υψόμετρο 900 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 175]. Αγία
Παρασκευή (Τζιούρτζια): Κτηνοτροφικό χωριό
με 6.000 περίπου γιδοπρόβατα, το χειμώνα ερημώνει ενώ το καλοκαίρι συγκεντρώνει
περίπου 2.500 κατοίκους [Ζούκας - Φώλιας 1996, 200]. Τζιούρτζα ή Τζούρτσια:
Μετονομάστηκε σε Αγία Παρασκευή, βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο
χωριό 40 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Αγία Παρασκευή:
(έως το 1940 Τσούρτζα, έως το 1955 Τζούρτζια),
κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
228 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 8].
10. Dragovisti (Dravista) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δραγοβίζι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Dragovitza:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Dragowitza:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Dragovitza:
βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Δραγοβίσδι: περιοχή Βλαχοχώρια,
1.280 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Dragovista (Drausta):
στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα νότια από
τη Milja, 300 Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Δραγοβίστα:
δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 442 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Δραγοβίτσα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Dragovisse:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Δραγοβίστα: Δραγοβίστης
Καλαμπάκας, 33 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 33]. Πολυθέα (τ.
Δραγοβίστι): Τ.Δ. Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία
Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης
Δραγοβιστίου μετονομάσθησαν εις κοινότητα Πολυθέας, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ.
81/1928) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 683]. Πολυθέα: Πολυθέας
Καλαμπάκας, 15 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 303]. Πολυθέα (Δραγοβίστι,
Ντραούστι): Κύρια ασχολία των κατοίκων η κτηνοτροφία (2.500
πρόβατα, 120 βοοειδή) πράγμα που τους εξαναγκάζει να μετακινούνται προς τις
πεδιάδες τους χειμερινούς μήνες. Έτσι στο χωριό το χειμώνα ζουν μόνο 10 άτομα
ενώ το καλοκαίρι περίπου 900 [Ζούκας - Φώλιας 1996, 199]. Ντράουστα ή Δραγοβίστι:
Μετονομάστηκε σε Πολυθέα, βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Το 1532 αναφέρεται ως οικισμός σε οθωμανικό έγγραφο [Κουκούδης,
78, 99]. Πολυθέα: (έως το 1928 Δραγοβίστα),
κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
215 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 636].
11. Milja [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μηλιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Milias:
τσιφλίκι των χριστιανών αρχόντων από το Chaliki με 25
οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 373]. Παλαιομηλιά: περιοχή Βλαχοχώρια,
22 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Milja: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες και μισή νότια από
το Koturi, αν μείνει κανείς στη δυτική όχθη του ποταμού, 250
Αρομούνοι [Weigand 1895, 317]. Μηλιά: δήμου Λάκμονος (θερινή
πρωτεύουσα), νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 80
κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Amerou (Palio Milia):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Μηλιά: Κόττορι
Καλαμπάκας, 52 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 72]. Μηλέα: Καταφύτου
Καλαμπάκας, 90 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 272]. Μηλιά: Ο
πληθυσμός της το καλοκαίρι είναι 150 κάτοικοι και το χειμώνα 4 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 202]. Μηλιά ή Μιλιάουα ή Παλιομηλιά:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Το 1600 είχε περίπου 300 οικογένειες. Στα
τέλη του 18ου αιώνα ο περισσότερος πληθυσμός του χωριού πέθανε σε επιδημία
[Κουκούδης, 78, 101, 122]. Πολυθέα: κοινότητα Ασπροποτάμου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 68 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 497].
12. Koturi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κότορι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Kotori:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kotori: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Kotori: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Κοτώρι: περιοχή Βλαχοχώρια,
90 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Koturi: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, τρεις ώρες νοτιοανατολικά
από τη Lepenitsa, 300 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Κότορι:
δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 513 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Κοτόρι: περιοχή
Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Cotouri:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Κόττορι: Κόττορι
Καλαμπάκας, 184 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 56]. Κατάφυτον (τ.
Κόττορι): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912
(Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δραγοβιστίου μετονομάσθησαν εις
κοινότητα Καταφύτου, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 675]. Κατάφυτον: Καταφύτου
Καλαμπάκας, 115 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 239]. Κατάφυτο (Κόττορι): Ο
πληθυσμός του το καλοκαίρι είναι 450 κάτοικοι και το χειμώνα 11 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 202]. Κότουρι: Μετονομάστηκε σε Κατάφυτο.
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Στις αρχές του 170ου αιώνα κάτοικοι του
χωριού μετοίκισαν στο Βλαχολίβαδο. Σύμφωνα με τον κώδικα
Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο χωριό 35 οικογένειες [Κουκούδης, 78,
106, 131]. Κατάφυτο: (έως το 1928 Κόττορι),
κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
97 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 322].
13. Haliki [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Χαλίκι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Χαλίκι (Haliki):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Chaliki: βλάχικο
χωριό με 300 φτωχές οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 II,
370-373]. Khaliki: βλάχικο χωριό με 200 σπίτια
[Leake 1835 I, 287]. Chaliki: βλάχικο χωριό [Boué
1854, I 58]. Chaliki: βλάχικο χωριό
[Hahn 1854 I, 32]. Khaliki: βλάχικο
χωριό[Heuzey 1858, 114]. Chaliki: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Χαλίκι: περιοχή Βλαχοχώρια,
680 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 212]. Chaliki: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, 1.000 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 316]. Χαλίκι: δήμου Λάκμονος,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 756 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 242]. Χαλίκι: περιοχή Ασπροποτάμου,
κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Haliki: βλάχικο
χωριό [Papahagi 1905, 168]. Haliki: βλάχικο χωριό της
περιοχής Ασπροποτάμου [Wace - Thompson 1914, 206]. Χαλίκι: Χαλικίου
Καλαμπάκας, 35 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 117]. Χαλίκι: Τ.Δ.
Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 685]. Χαλίκιον: Χαλικίου
Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.160 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 334]. Χαλίκι: Χωριό
μετακινούμενων κτηνοτρόφων (με 7.000 γιδοπρόβατα), οι οποίοι το χειμώνα
κατεβαίνουν στην περιοχή των Φαρσάλων, 700 τον αριθμό [Ζούκας - Φώλιας
1996, 205]. Χαλίκι: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου.
Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα. Το
χωριά αναφέρεται σε βυζαντινό χρυσόβουλο του 1332. Το 1816 η συμμορία του
κλέφτη Καταραχιά κατέστρεψε το Χαλίκι. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 130 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 91, 92, 130,
131]. Χαλίκι: κοινότητα Ασπροποτάμου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 38 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 784].
14. Lepenica [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Λεπενίτσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Lepenitze:
βλάχικο χωριό με 100 οικογένειες [Pouqueville 1826 II, 372]. Lepenitza:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Lepenitza:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Lepenitza:
βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Λεπενίτζα: περιοχή Βλαχοχώρια,
600 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Lepenitsa: Στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, μία ώρα και μισή νότια από
το Chaliki, Pouqueville 100 οικογένειες, 300 Αρομούνοι.
Δεν κατοικείται το χειμώνα [Weigand 1895, 203, 316]. Λεπενίτσα:
δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 380 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Λεπενίτσα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Libendja:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Λεπενίτσα: Λεπενίτσης
Καλαμπάκας, 14 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 61]. Ανθούσα (τ.
Λεπενίτσα): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Λεπενίτσης
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Ανθούσης, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ.
81/1928) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 669]. Ανθούσα: Ανθούσης
Καλαμπάκας, 3 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 190]. Ανθούσα (Λεπενίτσα): Έχει
πληθυσμό 600 κατοίκων που διαμένουν εκεί μόνο τους θερινούς μήνες. Το χειμώνα
κατεβαίνουν στη θεσσαλική πεδιάδα. Οι ασχολίες των κατοίκων περιορίζονται στη
μελισσοκομία, υλοτομία και κτηνοτροφία (2.000 αιγοπρόβατα και 150 βοοειδή) [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 203]. Λιπίντζα ή Λεπενίτσα ή Βλαχολεπενίτσα:
Μετονομάστηκε σε Ανθούσα. Βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο
χωριό 130 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Ανθούσα: (έως το
1928 Λεπενίτσα), κοινότητα Ασπροποτάμου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 37 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 76].
15. Σκληνιάσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Sklinjassa:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Sklinjassa:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Skliniassa:
βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Skridžeasti:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Σκληνιάσα: περιοχή Βλαχοχώρια,
1.080 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 210]. Sklineasa:
στην περιοχή του Σαλαμβριά, δύο ώρες δυτικά από τη Vendista,
500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Σκληνιάση:
δήμου Λάκμονος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 538 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Σκληνιάσα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Sclineassa:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Σκληνιάσια: Σκληνιάσιας
Καλαμπάκας, 12 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 103]. Στεφάνι (τ.
Σκληνιάσα): Τ.Δ. Λάκμωνος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Σκληνιάσης
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Στεφανίου, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ.
251/1930) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 684]. Στεφάνιον: Στεφανίου
Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.350 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 322]. Στεφάνι (Σκλινιάσα): Οι
300 κάτοικοί του, κτηνοτρόφοι στην πλειοψηφία τους, μετακινούνται το χειμώνα
στην επαρχία Φαρσάλων [Ζούκας - Φώλιας 1996, 195]. Σκλινιάσα:
Μετονομάστηκε σε Στεφάνι. Βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου [Κουκούδης, 78]. Στεφάνι: κοινότητα Ασπροποτάμου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 65 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 719].
16. Viličani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βελίτσαινα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Βελητσάνα: περιοχή Βλαχοχώρια,
160 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 200]. Vilitšani: στην
περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες νοτιοανατολικά από
το Koturi, 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Βελίτσαινα:
δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 206 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Βελήτσανα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Vilitchani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Βελίτσενα: Βελιτσένης
Καλαμπάκας, 187 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 19]. Καλλιρρόη (τ.
Βελίτσαινα): Τ.Δ. Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία
Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης
Βελίτσαινα μετονομάσθησαν εις κοινότητα Καλλιρρόης, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ.
81/1928) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 669]. Καλλιρόη: Καλλιρόης
Καλαμπάκας, 116 κάτοικοι, υψόμετρο 1.040 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 230]. Καλλιρροή (Βελίτσιανη): Οι
200 περίπου κάτοικοί του (κατά τους θερινούς μήνες) ασχολούνται με την υλοτομία
και την κτηνοτροφία. Το χειμώνα το χωριό ερημώνει και το κοινοτικό γραφείο
μεταφέρεται στα Τρίκαλα. Το καλοκαίρι, μαζί με τους παραθεριστές, ο πληθυσμός
φτάνει τα 1.000 ατομα [Ζούκας - Φώλιας 1996, 198]. Βελικάνι ή Βελίτσιανα:
Μετονομάστηκε σε Καλλιροή. Βλαχοχώρι της περιοχής
Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820, υπήρχαν στο
χωριό 15 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Καλλιροή:
(έως το 1928 Βελίτσενα), κοινότητα Ασπροποτάμου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 151 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 287].
17. Zoljana (Dolen) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δολιανά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Doliana:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Doljana: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Δολιανά: περιοχή Βλαχοχώρια,
545 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Doljani (Dolen):
Στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες ανατολικά από
τη Vilitšani, 150 Αρομούνοι. Έχει 30 σπίτια, τα οποία οι κάτοικοί
τους εγκαταλείπουν τον Οκτώβριο [Weigand 1895, 205, 317]. Δολιανά:
δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 108 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Δολιανά: περιοχή
Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Doleani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Δολιανά: Δολιανών
Καλαμπάκας, 4 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Δολιανά: Τ.Δ.
Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 14/3/1919 (Φ.Ε.Κ.
66/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 672]. Δολιανά: Κρανέας
Καλαμπάκας, 22 κάτοικοι, υψόμετρο 1.150 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 216]. Δολιανά ή Ντόλιανη ή Ντουλιανά:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του
1820, υπήρχαν στο χωριό 15 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 131]. Δολιανά:
κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
35 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 194].
18. Kranja (Kornu) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κρανιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Krania:
βλάχικο χωριό με πενήντα σπίτια [Leake 1835 I, 304]. Krania:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kranja: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Krania: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Kornu (Kranie):
ρουμάνικο χωριό με 500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Kranja (Kornu):
Στην περιοχή του ποταμού Ασπροποτάμου, δύο ώρες ανατολικά από
τη Vilitšani, 2.500 Αρομούνοι. Έχει 500 σπίτια, τα οποία οι
κάτοικοί τους εγκαταλείπουν τον Οκτώβριο [Weigand 1895, 205, 317]. Κρανιά:
πρωτεύουσα θερινή δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην
απογραφή του 1896 είχε 1.185 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Παληο-Κρανιά:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Cornou (Cragnea):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Kornu ή Krania:
βλάχικο χωριό της περιοχής Ασπροποτάμου [Wace - Thompson 1914,
206]. Κρανιά: Κρανιάς Καλαμπάκας, 32 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 58]. Δολιανά: Δολιανών
Καλαμπάκας, 4 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Κρανιά: Τ.Δ.
Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ.
261/1912) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 676]. Κρανέα: Κρανέας
Καλαμπάκας, έρημο, υψόμετρο 1.140 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 250]. Κρανιά: Μαζί
με τους τρεις οικισμούς της, τα Δολιανά, τα Κονάκια και το Κουκουφλί, ερημώνει
το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι ο πληθυσμός ξεπερνά τις 3.000 [Ζούκας -
Φώλιας 1996, 196]. Κρανιά ή Κόρνου ή Λα
Κόρνου: Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου. Στις αρχές του 19ου αιώνα
είχε 300 οικογένειες. Σύμφωνα με τον κώδικα Τρίκκης του 1820,
υπήρχαν στο χωριό 150 οικογένειες [Κουκούδης, 78, 122, 131 228]. Κρανέα:
(έως το 1940 Κρανιά), κοινότητα Ασπροποτάμου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
94 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 386].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Σαλαμπριά
19. Paljohori [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Παληοχώρι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Παλαιοχώρι
Κρανιάς: περιοχή Βλαχοχώρια, 210 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο
1880, 209]. Παληοχώρι: δήμου Χαλκίδος,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 151 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 241]. Paliohori: βλάχικο χωριό [Papahagi
1905, 168]. Παλαιοχώριον: Κρανιάς Καλαμπάκας,
226 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 88]. Παλαιοχώριον: Παλαιοχωρίου
Καλαμπάκας, 184 κάτοικοι, υψόμετρο 980 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 289]. Παλαιοχώρι (Παλιογκορτσιά): Φαίνεται
πως οι κάτοικοι της Παλαιογκορτσιάς (παλαιό όνομα) που την εγκατέλειψαν
εξαιτίας κάποιας αρρώστιας, επέστρεψαν και έδωσαν στο χωριό το νέο του όνομα [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 155]. Παλιοχώρι Κρανιάς ή Γκορτσιά ή Παλιογκορτσιά ή Παλιγκουρτσά:
Βλαχοχώρι της περιοχής Ασπροποτάμου [Κουκούδης, 78]. Παλαιοχώρι:
δήμου Κλεινοβού, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 246
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 577].
20. Ajvani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Αϊβάνι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Γιοβάνη: περιοχή Βλαχοχώρια,
375 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Aivan: στην
περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα δυτικά από το Klinovo,
400 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Αϊβάν: δήμου Χαλκίδος,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 260 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 241]. Γιοβάνον: περιοχή Ασπροποτάμου,
κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Apano Aivani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Αϊβάν: Αϊβάν
Καλαμπάκας, 238 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 10]. Αηδόνα (τ.
Αϊβάν): Τ.Δ. Χαλκίδος, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912
(Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 668]. Αηδών: Αηδόνος
Καλαμπάκας, 216 κάτοικοι, υψόμετρο 840 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 184]. Αηδόνα (Αϊβάν): Ο
πληθυσμός του, 128 άνθρωποι το χειμώνα και 700 το καλοκαίρι, ασχολείται κυρίως
με γεωργικοκτηνοτροφικές εργασίες [Ζούκας - Φώλιας 1996, 154]. Αϊβάν ή Γιουβάνου:
Μετονομάστηκε σε Αηδώνα. Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας [Κουκούδης,
79]. Αηδόνα: (έως το 1928 Αϊβάν),
δήμου Κλεινοβού, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 179
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 46].
21. Koteana: στην περιοχή του Σαλαμπριά,
στην ανατολική πλευρά της Νεράιδας, δύο ώρες από το Περτούλι
που βρίσκεται από πίσω, 350 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Χουτιάνα:
δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 34 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Coteana: βλάχικο
χωριό [Papahagi 1905, 168]. Χουτιάνα: Έρημο μικρό χωριό
Αρβανιτόβλαχων (της οικογένειας Ραπταίων) της Ορεινής Καλαμπάκας. Το χωριό
καταστράφηκε από επιδημία το 1720 [Κουκούδης, 79-80, 122].
22. Άνω Περλιάγκο [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Άνω
Περλιάγκο: δήμου Χαλκίδος, νομού Τρικάλων, στην
απογραφή του 1896 είχε 350 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Άνω Πρινιάγκα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 14]. Άνω
Περλιάγκον: Άνω Περλιάγκου Καλαμπάκας, 547 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 14]. Χρυσομηλιά (τ.
Περλιάγκον Άνω): Τ.Δ. Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία
Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης
Περλιάγκον Άνω μετονομάσθησαν εις κοινότητα Χρυσομηλιάς, διάταγμα 12/3/1928
(Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 685]. Χρυσομηλέα: Χρυσομηλέας
Καλαμπάκας, 936 κάτοικοι, υψόμετρο 910 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 337]. Χρυσομηλιά (Απάνω
Περλιάγκο): Οι κάτοικοί της ζουν κυρίως από την κτηνοτροφία και
από εποχιακές απασχολήσεις (Δασεργάτες, εργάτες γης στην Πελοπόννησο). Έτσι το
χειμώνα μένουν στην οικισμό 150-170 οικογένειες, ενώ το καλοκαίρι ο αριθμός των
κατοίκων του φτάνει τους 2.000. Το χωριό κάηκε στην κατοχή από τους Γερμανούς [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 155-156]. Άνω Περλιάγκο: Μετονομάστηκε
σε Χρυσομηλιά. Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας [Κουκούδης,
79]. Χρυσομηλιά: (έως το 1928 Άνω Περλιάγκο),
δήμου Κλεινοβού, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 846
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 801].
23. Pernjako [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κάτω Περλιάγκο [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κάτω
Πυρνιάγκο: περιοχή Βλαχοχώρια, 230 κάτοικοι [Επιτελικό
Γραφείο 1880, 210]. Pernjako (Părleango):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895,
318]. Κάτω Περλιάγκο: δήμου Χαλκίδος,
νομού Τρικάλων, 224 κάτοικοι [Χουλιαράκης 1974, 241]. Κάτω
Πρινιάγκα: περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905,
51]. Pergnaco: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905,
168]. Κάτω Περλιάγκον: Κάτω Περλιάγκου Καλαμπάκας,
199 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 50]. Περλιάγκον Κάτω: Τ.Δ.
Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ.
261/1912) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 682]. Γλυκομηλέα: Γλυκομηλέας
Καλαμπάκας, 640 κάτοικοι, υψόμετρο 335 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 210]. Κάτω
Περλιάγκο: Μετονομάστηκε σε Γλυκομηλιά. Βλαχοχώρι
της Ορεινής Καλαμπάκας [Κουκούδης, 79]. Γλυκομηλιά: (έως το
1955 Κάτω Περλιάγκο), δήμου Κλεινοβού,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 230 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 166].
24. Καλογριάνη [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Καλογριανή: περιοχή Βλαχοχώρια,
175 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Καλογριανή:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 107 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Calogreani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Καλογρηανή: Άνω
Περλιάγκου Καλαμπάκας, 204 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 43]. Καλογρηανή: Τ.Δ.
Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 7/11/1934 (Φ.Ε.Κ.
399/1934) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 673]. Καλογριανή: Καλογριανής
Καλαμπάκας, 280 κάτοικοι, υψόμετρο 840 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 231]. Καλογριανή: Οι
250 κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Το καλοκαίρι ο
πληθυσμός υπερβαίνει τους 700 [Ζούκας - Φώλιας 1996, 152]. Καλογριανή:
Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας. Μετά το 1881 εγκαταστάθηκαν εδώ και "σλαβόφωνοι
ξυλοκόποι" από τα Γιανοχώρια της Καστοριάς [Κουκούδης, 79, 80,
143]. Καλογριανή: δήμου Κλεινοβού, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
259 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 289].
25. Klinovo [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κλινοβός [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Klinovo:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Klinowo: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Klinovo: βλάχικο χωριό [Lejean 1861,
21]. Klinove: ρουμάνικο χωριό [Picot 1875,
36]. Κλινοβό: περιοχή Βλαχοχώρια, 1.000
κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 205]. Klinovo: στην
περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα βορειοδυτικά από το Pernjako,
1.000 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Κλεινοβός:
χειμερινή πρωτεύουσα του δήμου Χαλκίδος, του νομού Τρικάλων,
στην απογραφή του 1896 είχε 980 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 241]. Γκλίνοβον:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Clinova:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Κλεινοβός: Κλεινοβού
Καλαμπάκας, 699 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 53]. Κλεινοβός: Τ.Δ.
Χαλκίδος παρ' Ασπροποτάμω, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ.
261/1912) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 675]. Κλεινόν: Κλεινού
Καλαμπάκας, 529 κάτοικοι, υψόμετρο 860 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 243]. Κλεινός (Κλεινοβός,
Καρούτια): Οι κάτοικοί του δεν υπερβαίνουν τους 500 το χειμώνα,
ενώ διπλασιάζονται στους μήνες του καλοκαιριού. Ασχολούνται κυρίως με την
κτηνοτροφία (7.000 αιγοπρόβατα και 110 αγελάδες ελευθέρας βοσκής) και την
υλοτομία [Ζούκας - Φώλιας 1996, 151]. Κλίνοβο:
Μετονομάστηκε σε Κλεινός. Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας.
Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα .
Το 18ο αιώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Ασπροποτάμου. Το 1831 το
χωριό καταστράφηκε από επιδρομή κλεφτών [Κουκούδης, 79, 91, 121, 137]. Κλεινό:
(έως το 1940 Κλινοβός), δήμου Κλεινοβού,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 332 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 352].
26. Lužešti [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Lužešti: στην περιοχή του Σαλαμπριά,
κοντά στη Vendista, 250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Λουζέστη:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 76 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Loujeshti:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Λουζέστι: Βενδίστας
Καλαμπάκας, 104 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 64]. Ελάφιον: Αμαράντου
Καλαμπάκας, 292 κάτοικοι, υψόμετρο 600 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 220]. Λιζιέστε ή Λουζέστι:
Μετονομάστηκε σε Ελάφι. Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας.
Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα
[Κουκούδης, 79, 91]. Ελάφι: (έως το 1955 Λουζέστιον),
δήμου Καστανιάς, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 335
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 210].
27. Vendista [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βένδιστα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Vendista:
βλάχικο χωριό [Heuzey 1858, 121]. Βεντίστα: περιοχή Βλαχοχώρια,
800 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 200]. Vendista (Nevoden):
Στην περιοχή του Σαλαμπριά. Οικογένειες 160 , κάτοικοι 800
Αρομούνοι. [Weigand 1895, 205, 318]. Βεντίστα:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 799 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Βεντίσταν:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Nevodi (Vendista):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Βενδίστα: Βενδίστας
Καλαμπάκας, 605 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 20]. Αμάραντον (τ.
Βενδίστα): Τ.Δ. Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Βενδίστα
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Αμαράντου, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ.
81/1928) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 668]. Αμάραντον: Αμαράντου
Καλαμπάκας, 316 κάτοικοι, υψόμετρο 900 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 187]. Αμάραντος (Βεντίστα): Οι
κάτοικοί του (80 το χειμώνα, γύρω στους 750 το καλοκαίρι) είναι κυρίως
γεωργικοκτηνοτρόφοι, ενώ περί τα 40 άτομα απασχολούνται στο δασικό φυτώριο της
περιοχής [Ζούκας - Φώλιας 1996, 150]. Βιντίστα ή Βέντιστα ή Νουβόντε:
Μετονομάστηκε σε Αμάραντος. Βλαχοχώρι της Ορεινής
Καλαμπάκας. Στις αρχές του 19ου αιώνα πούλησαν τις περιουσίες τους και έφυγαν
από το χωριό οικογένειες μουσουλμάνων Βλάχων [Κουκούδης, 79, 131]. Αμάραντο:
(έως το 1928 Βένδιστα), δήμου Καστανιάς,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 330 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 63].
28. Vlaho Kastanja (Kustjana) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Καστανιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Kastanja:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kastanja: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Kastania: βλάχικο χωριό
[Heuzey 1858, 118]. Kastania: βλάχικο χωριό
[Lejean 1861, 21]. Kastanie: ρουμάνικο χωριό με
500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Καστανιά: περιοχή Βλαχοχώρια,
1.540 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 204]. Kastanja (Kusteana):
Στην περιοχή του Σαλαμπριά, μισή ώρα βόρεια από τη Vendista. Οικογένειες
250, κάτοικοι 1.250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 3205, 18]. Καστανιά:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 1.179 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Costeana (Castagna):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Καστανιά: Καστανιάς
Καλαμπάκας, 866 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 48]. Καστανιά : Τ.Δ.
Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 674]. Καστανέα: Καστανέας
Καλαμπάκας, 383 κάτοικοι, υψόμετρο 800 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 237]. Καστανιά (Κουστιάνα): Με
πληθυσμό 150 άτομα το χειμώνα και 1.200 τους μήνες του καλοκαιριού. Το χωριό
κάηκε από τους Γερμανούς στις 26 Οκτωβρίου 1943 [Ζούκας - Φώλιας 1996,
148-149]. Καστανιά ή Κουστιάνα ή Βλαχοκαστανιά:
Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας. Σύμφωνα με κώδικα της μονής Βαρλαάμ των
Μετεώρων, υπάρχει ήδη τον 10ο αιώνα. Το 1800 το χωριό είχε 5.000 έως 6.000
κατοίκους [Κουκούδης, 79, 91, 121]. Καστανιά: δήμου Καστανιάς,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 490 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 314].
29. Mejdan Kerasja [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κερασιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κερασιά
Μεϊδάν: περιοχή Βλαχοχώρια, 140 κάτοικοι [Επιτελικό
Γραφείο 1880, 204]. Kerasja (Tšereš):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, 3/4 από το Tšoran,
κατά το ήμισυ ελληνικό, 100 Αρομούνοι [Weigand 1895, 319]. Κερασά
Μεϊδάν: δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην
απογραφή του 1896 είχε 208 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Κερασιά:
τμήμα Κρέτσοβου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Κερασιά
Μεϊδάν: Γουδοβάσδας Καλαμπάκας, 293 κάτοικοι [Λεξικόν
Συνοικισμών 1923, 51]. Μεγάλη Κερασιά (τ. Κερασιά
Μεϊδάν): Τ.Δ. Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/7/1924
(Φ.Ε.Κ. 175/1924). Ο συνοικισμός και η κοινότης Κερασιά Μεϊδάν μετονομάσθησαν
εις κοινότητα Μεγάλης Κερασιάς, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 679]. Μεγάλη Κερασέα: Μεγάλης
Κερασέας Καλαμπάκας, 304 κάτοικοι, υψόμετρο 500 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
241]. Μεγάλη Κερασιά (Μεϊντάν Κερασιά): Κοινότητα
250 γεωργοκτηνοτρόφων (το καλοκαίρι αυξάνονται σε 330) [Ζούκας -
Φώλιας 1996, 159]. Τσιρέσου ή Κερασά Μεϊντάν:
Μετονομάστηκε σε Μεγάλη Κερασιά, βλαχοχώρι της Ορεινής
Καλαμπάκας [Κουκούδης, 79]. Μεγάλη Κερασέα: (έως το
1928 Μεϊδάν Κερασιά, έως το 1940 Μεγάλη
Κερασιά), δήμου Καλαμπάκας, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
283 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 474].
30. Čoran (Curaneji) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τσουραναίοι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Τσουραναίους: περιοχή Βλαχοχώρια,
335 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 212]. Tšoran: Στην
περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα από τη Strudža.
Τριάντα σπίτια, κάτοικοι 150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 206, 319]. Τσιουραναίοι:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 170 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Ο συνοικισμός Τσουρανέσι
μετονομάσθη εις Ορθοβούνι, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 679]. Τσουραναίοι: τμήμα Κρέτσοβου,
κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Tchiorani:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τσουραναίοι: Γουδοβάσδας
Καλαμπάκας, 270 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 114]. Ορθοβούνι: Ορθοβουνίου
Καλαμπάκας, 262 κάτοικοι, υψόμετρο 650 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 287]. Ορθοβούνι (Τσουραναίοι): Κοινότητα
κτηνοτρόφων (2.500 αιγοπρόβατα) και γεωργών. Το χειμώνα απομένουν στο χωριό
μόλις 185 άνθρωποι. Όταν επιστρέψουν και οι υπόλοιποι το καλοκαίρι, ο
αριθμός των κατοίκων φτάνει τους 340 [Ζούκας - Φώλιας 1996, 159]. Τσιόρανι ή Τσουρανέοι ή Τζουρανέοι:
Μετονομάστηκε σε Ορθοβούνι. Βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας
[Κουκούδης, 79]. Ορθοβούνι: (έως το 1928 Τσουραναίοι),
δήμου Καλαμπάκας, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 217 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 565-566].
31. Glidzazes [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γκλιατσάδες [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Χλιτσάδες: περιοχή Βλαχοχώρια,
230 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 213]. Glidzadhes: στην
περιοχή του Σαλαμπριά, δύο ώρες ανατολικά από το Koklji,
150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Χληντσιάδες:
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του
1896 είχε 203 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Χριζιάγες:
τμήμα Κρέτσοβου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Χληντσιάδες: Στρούζης
Καλαμπάκας, 544 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 119]. Τρυγόνα (τ.
Χλιντζάδες): Τ.Δ. Μαλακασίου, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
4/7/1929 (Φ.Ε.Κ. 221/1929) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940,
684]. Τρυγών: Τρυγόνος Καλαμπάκας, 276 κάτοικοι,
υψόμετρο 790 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 328]. Τρυγόνα (Χλιτζιάδες): Οι
κάτοικοί της είναι κατά κύριο λόγο συνταξιούχοι και οικονομικά ενεργές είναι
μόνο πέντε οικογένειες κτηνοτρόφων. Το χειμώνα μένουν στο χωριό 162 άνθρωποι
ενώ το καλοκαίρι γύρω στους 700 [Ζούκας - Φώλιας 1996, 160]. Χλιτζιάδες:
Μετονομάστηκε σε Τρυγώνα, βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας
[Κουκούδης, 79]. Τρυγώνα: (έως το 1928 Χληντσιάδες),
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 395
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 752].
32. Strudžu [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Στρούτζα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Στρούτσια: περιοχή Βλαχοχώρια,
190 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 211]. Strudža (Strudza):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα από το χωριό Kutsufleni,
200 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Στρούζα: δήμου Μαλακασίου,
νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896 είχε 349 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 242]. Στρούτζια: τμήμα Κρέτσοβου,
κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Stourdja:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Στρούζα: Στρούζης
Καλαμπάκας, 271 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 106]. Πεύκη (τ.
Στρούζα): Τ.Δ. Μαλακασίου, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Στρούζης
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Πεύκης, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 682]. Πεύκη: Πεύκης
Καλαμπάκας, 310 κάτοικοι, υψόμετρο 840 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 298]. Πεύκη (Στρούτζια): Οι
κάτοικοί της ζουν κυρίως από την κτηνοτροφία και την υλοτομία (μέσω του δασικού
συνεταιρισμού τους). Το χειμώνα απομένουν στο χωριό 190 άνθρωποι και το
καλοκαίρι, όταν επιστρέφουν όλοι, φτάνουν τους 500. Το χωριό κάηκε το
1943 και το 1944 από τους Γερμανούς [Ζούκας - Φώλιας 1996, 161]. Στούρζα ή Στούρντζα ή Στούργια:
Μετονομάστηκε σε Πεύκη, βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας
[Κουκούδης, 79]. Πεύκη: (έως το 1928 Στρούζα),
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 261
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 618].
33. Dzenerazes [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τζενεράδες [Χάρτης
Κοντογόνη 1912]. Dzeneradhes (Dženeradzlji):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα και μισή από το χωριό Dzeneradhes,
175 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Dženerarsi:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Τζενεράδες:
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του
1896 είχε 263 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Τζενεράδες:
τμήμα Κρέτσοβου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Djenerazi:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Τζενεράδες: Στρούζης
Καλαμπάκας, 277 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 109]. Κορυδαλός: Τ.Δ.
Μαλακασίου, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 4/7/1929 (Φ.Ε.Κ. 221/1929) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 675]. Κορυδαλλός: Κορυδαλλού
Καλαμπάκας, 268 κάτοικοι, υψόμετρο 720 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 247]. Κορυδαλλός (Τζενεράδες):
Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της ασχολείται με την κτηνοτροφία, ενώ σημαντικό
μέρος του πληθυσμού αποτελούν συνταξιούχοι και πρώην μετανάστες, με αποτέλεσμα
από τους 450 κατοίκους των θερινών μηνών να απομένουν το χειμώνα οι 170. Στα
1944 Γερμανικά στρατεύματα στο πέρασμά τους προς την Καλαμπάκα έκαψαν και
λεηλάτησαν τον παλιό οικισμό και φεύγοντας πήραν μαζί τους ομήρους. Οι κάτοικοι
τον ξανάχτισαν μέσα σε δύο χρόνια λίγο χαμηλότερα [Ζούκας - Φώλιας
1996, 162]. Τζινιράτζλι ή Τζενεράδες:
Μετονομάστηκε σε Κορυδαλλός, βλαχοχώρι της Ορεινής
Καλαμπάκας [Κουκούδης, 79]. Κορυδαλλός: (έως το 1928 Τζενεράδες),
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 197
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 371].
34. Kučuflani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Παλ. Κουτσουφλιάνη [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κουτζούφλοιανη:
δικαιοδοσία Μετσόβου, επί Πίνδου, 55 χριστιανικές οικογένειες, 89 στέφανα,
ελεύθερο, εκκλησία Εξαρχία, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β,
341]. Κουτσούφλιανη: έχει 100 οικίες ελληνοβλάχων
[Ζώτος 1878, 162]. Κουτσούφλιανη: οικείται υπό 110
πτωχών οικογενειών οικουσών εις 60 οικίας, ων αι πλείσται αντί κεράμων έχουσι
πευκίνους σανίδας αι δε λοιπαί πλάκας [Σχινάς 1886, 1]. Kutsufleni (Kutsuflean):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, βόρεια, 750 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 318]. Κουτσούφλιανη: εκκλησιαστική
δικαιοδοσία Μετσόβου, 90 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Coutzoufliani: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905,
168]. Παλαιά Κουτσούφλιανη: υποδιοικήσεως Μετσόβου, νομού
Ιωαννίνων, 45 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Παλαιά Κουτσούφλιανη: Νέας
Κουτσούφλιανης Καλαμπάκας, 620 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923,
58]. Πλατανιστός: Παναγίας Καλαμπάκας, 84
κάτοικοι, υψόμετρο 930 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 301]. Πλατανιστός (Παλαιά
Κουτσούφλιανη): Ο Πλατάνιστος είναι η Παλιά Κουτσούφλιανη, όπου
ήταν αρχικά εγκαταστημένοι οι Κουτσουφλιανίτες. Από κει, μετά τη διαρρύθμιση
των συνόρων του 1897 που άφηνε το χωριό τους έξω από τα όρια του ελληνικού
κράτους, αφού έκαψαν τα σπίτια τους, μεταφέρθηκαν σε ελληνικό έδαφος κι εκεί
έχτισαν τη Νέα Κουτσούφλιανη, τη σημερινή Παναγία [Ζούκας - Φώλιας
1996, 162]. Παλιά Κουτσούφλιανη: Μετονομάστηκε σε Πλατανιστός,
βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου. Το 1831 το χωριό καταστράφηκε από επιδρομή
κλεφτών [Κουκούδης, 78, 137]. Πλατανιστός: (έως το
1928 Παλαιά Κουτσούφλιανη), δήμου Μαλακασίου,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 48 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 629].
35. Libohovo [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ερ. Λιμποχόβου [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Ljabovon:
στην περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα νότια από το Malakassi,
100 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Λιμπόχοβον:
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του
1896 είχε 140 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Λιμπόχοβον: Νέας
Κουτσούφλιανης Καλαμπάκας, 58 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923,
63]. Καλυβοχώρι ή Λυμπόχοβο:
βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου [Κουκούδης, 78].
36. Νέα Κουτσουφλιάνη [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κοτσούφλιανη:
δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του
1896 είχε 645 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Νέα Κουτσούφλιανη: Νέας
Κουτσούφλιανης Καλαμπάκας, 75 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923,
58]. Νέα Κουτσούφλιανη: Τ.Δ. Μαλακασίου, επαρχία
Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 680]. Παναγία: Παναγίας Καλαμπάκας,
623 κάτοικοι, υψόμετρο 800 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 290]. Παναγία (Λιμπόχοβο): Το
νέο χωριό δημιουργήθηκε στη θέση του μικρού οικισμού που είχε αναπτυχθεί γύρω
από τη Μονή του Λιμπόχοβου (η οποία δυστυχώς κάηκε στα 1943 από τους
Γερμανούς). Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους η Παλιά Κουτσούφλιανη περιήλθε στο
νομό Τρικάλων. Σήμερα οι κάτοικοι της Παναγίας εξακολουθούν να ζουν κυρίως από
την πατροπαράδοτη ενασχόλησή τους με την κτηνοτροφία (2.750 αιγοπρόβατα) και τη
γεωργία. Στο χωριό απομένουν το χειμώνα 300 άνθρωποι, που το καλοκαίρι ο
αριθμός τους αυξάνεται σε 2.000. [Ζούκας - Φώλιας 1996,
162-163]. Νέα Κουτσούφλιανη ή Μονή Παναγίας:
Μετονομάστηκε σε Παναγία, βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου
[Κουκούδης, 78]. Παναγία: (έως το 1955 Νέα
Κουτσούφλιανη), δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
716 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 581].
37. Malakasi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μαλακάσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Μαλακάσι:
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Malakassi: βλάχικο
χωριό [Boué 1854, I 58]. Malakassi: βλάχικο χωριό
[Hahn 1854 I, 32]. Μαλακάσι: δικαιοδοσία Μετσόβου,
επί Πίνδου, 155 χριστιανικές οικογένειες, 200 στέφανα, ελεύθερο, εκκλησία
Εξαρχία, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 341]. Malakassi:
βλάχικο χωριό [Heuzey 1858, 171]. Melekasi:
ρουμάνικο χωριό με 200 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Μαλακάση: έχει
150 οικίες ελληνοβλάχων [Ζώτος 1878, 162]. Malakassi (Malakaš):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, στην ανατολική πλευρά του Ζυγού, τρεις
ώρες και μισή από το Metsovo, 1.000 Αρομούνοι [Weigand 1895,
318]. Μαλακάσι: δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων,
στην απογραφή του 1896 είχε 1.277 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Μαλακάσι:
περιοχή Ζυγού, 200 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Μαλακάσι: Μαλακασίου Καλαμπάκας, 813
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 65]. Μαλακάσι: Τ.Δ.
Μαλακασίου, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 678]. Μαλακάσιον: Μαλακασίου
Καλαμπάκας, 495 κάτοικοι, υψόμετρο 950 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 264]. Μαλακάσι: Στη
διάρκεια του χειμώνα κατοικείται από 300 κατοίκους που πενταπλασιάζονται το
καλοκαίρι (1.500), όχι μόνο εξαιτίας του τουρισμού αλλά και, γιατί μία από τις
κύριες απασχολήσεις του πληθυσμού είναι η νομαδική κτηνοτροφία (στο σύνολο των
7.500 αιγοπροβάτων που εκτρέφονται μόνο τα 1.500 είναι οικόσιτα). Αυτή
συμπληρώνεται από την εκμετάλλευση του δημοσίου δάσους μέσω του Δασικού
Συνεταιρισμού και από την καλλιέργεια κηπευτικών [Ζούκας - Φώλιας
1996, 164]. Malacashi: βλάχικο χωριό [Papahagi 1905,
168]. Μαλακάσι: βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου [Κουκούδης,
78]. Μαλακάσι: δήμου Μαλακασίου, νομού Τρικάλων, κάτοικοι
513 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 455].
38. Mokosi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Mokosi:
Στην περιοχή του Σαλαμπριά. Παλιό αρομουνικό χωριό, έρημο
[Weigand 1895, 318]. Παλιοχώρι ή Μοκόσι:
έρημο βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου. Στη θέση του χωριού διατηρείται εκκλησία
του Σωτήρα του 10ου αιώνα [Κουκούδης, 78, 92].
39. Brujik (Boroviko) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μποροβίκον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Βοροβίκο: περιοχή Βλαχοχώρια,
500 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 201]. Brujik (Burjik):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα νοτιοανατολικά από το Malakassi,
150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Μποροβίκος:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 454 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Ποροβίκον:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 50]. Bourovia:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Μποροβίκος: Μποροβίκου
Καλαμπάκας, 470 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 80]. Αμπελοχώρι (τ.
Καρποχώρι, Μποροβίκος): Τ.Δ. Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας,
διάταγμα 29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Μποροβίκος
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Καρποχωρίου, διάταγμα 12/3/1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928).
Ο συνοικισμός και η κοινότης Καρποχωρίου μετονομάσθησαν εις κοινότητα
Αμπελοχωρίου, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ. 25/1930) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 668]. Αμπελοχώριον: Αμπελοχωρίου
Καλαμπάκας, 266 κάτοικοι, υψόμετρο 800 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 189]. Αμπελοχώρι (Μποροβίκο): μικρή
κοινότητα γεωργοκτηνοτρόφων και συνταξιούχων [Ζούκας - Φώλιας 1996,
166]. Μπουργίκου ή Μποροβίκο:
Μετονομάστηκε σε Καρποχώρι και μετά σε Αμπελοχώρι,
βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας [Κουκούδης, 79]. Αμπελοχώρι:
(έως το 1928 Μποροβίκος, έως το 1940 Καρποχώρι),
δήμου Καστανιάς, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 200
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 68].
40. Koklji [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κοκλέσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κοκλέοι: περιοχή Βλαχοχώρια,
430 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 205]. Koklji (Burjik):
στην περιοχή του Σαλαμπριά, 3/4 της ώρας ανατολικά από το Brujik,
150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Κουκλέοι:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 168 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Κουκουλαίους:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Cocli:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Κουκλαίσι: Μποροβίκου
Καλαμπάκας, 232 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 56]. Ματονέρι (τ.
Κουκλέοι): Τ.Δ. Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
7/11/1934 (Φ.Ε.Κ. 395/1934) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940,
678]. Ματονέριον: Ματονερίου Καλαμπάκας, 137 κάτοικοι,
υψόμετρο 840 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 267]. Ματονέρι (Κουκλαίοι): Κοινότητα
κτηνοτρόφων και αμπελουργών. Το χωριό ζωντανεύει το καλοκαίρι, όταν ο πληθυσμός
του, που το χειμώνα αριθμεί μόνο 40 ανθρώπους, αυξάνεται σε 500 [Ζούκας
- Φώλιας 1996, 166]. Κόκλι ή Κουκλέοι:
Μετονομάστηκε σε Ματονέρι, βλαχοχώρι της Ορεινής Καλαμπάκας
[Κουκούδης, 79]. Ματονέρι: (έως το 1928 Κουκλαίοι),
δήμου Καστανιάς, νομού Τρικάλων, κάτοικοι 217
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 468].
41. Gudovuzi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γκοντοβάσδα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Gudovadzi:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 36]. Γοδοβάσδα: περιοχή Βλαχοχώρια,
375 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 202]. Gudovazi: στην
περιοχή του Σαλαμπριά, μία ώρα νοτιοανατολικά από το Koklji,
350 Αρομούνοι [Weigand 1895, 318]. Γουδοβάσδα:
δήμου Καστανέας, νομού Τρικάλων, στην απογραφή του 1896
είχε 370 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 242]. Κουστοβάστα:
περιοχή Ασπροποτάμου, κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 50]. Goudouvazdi:
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Γουδοβάστα ή Γουδοβάσδα: Γουδοβάσδας
Καλαμπάκας, 398 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 28]. Καλομοίρα (τ.
Γουδοβάσδα): Τ.Δ. Καστανέας, επαρχία Καλαμπάκας, διάταγμα
29/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 261/1912). Ο συνοικισμός και η κοινότης Γουδοβάσδα
μετονομάσθησαν εις κοινότητα Καλομοίρας, διάταγμα 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ.
25/1930) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1940, 674]. Καλομοίρα: Καλομοίρας
Καλαμπάκας, 497 κάτοικοι, υψόμετρο 760 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 231]. Καλομοίρα (Γκοντοβάσδα): Ο
πληθυσμός της ανέρχεται σε 480 ανθρώπους το χειμώνα και 1.200 το καλοκαίρι. Οι
κάτοικοι ζουν από την υλοτομία, την κτηνοτροφία, τη δενδροκαλλιέργεια και τη
μελισσοκομία [Ζούκας - Φώλιας 1996, 167]. Γκουντοβάσντα ή Γκουδοβάσδα:
Μετονομάστηκε σε Καλομοίρα. Βλαχοχώρι της Ορεινής
Καλαμπάκας. Πολλοί κάτοικοί της ήταν βαρελάδες [Κουκούδης, 79, 120]. Καλομοίρα:
(έως το 1928 Γουδοβάστα), δήμου Καστανιάς,
νομού Τρικάλων, κάτοικοι 508 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 289].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Βενέτικου
42. Baltinon [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μπλάτινον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Baltino:
βλάχικο χωριό [Heuzey 1858, 168]. Paltanu: ρουμάνικο
χωριό [Picot 1875, 36]. Boltinon (Păltin):
μία και μισή ώρα ανατολικά από την Kranja, στη βόρεια πλαγιά
του Mavrovuni, 100 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Болтино:
100 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Πλάτανον: τμήμα Κρέτσοβου,
κουτσοβλάχικο χωριό [Αραβαντινός 1905, 51]. Palteni: 250
Βλάχοι [Papahagi 1905, 146]. Βάλτινον: επαρχίας Γρεβενών,
20 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, με΄]. Μπαλτινόν:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 203 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Μπάλτινον: Μπαλτίνου Γρεβενών,
192 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 78]. Καλλιθέα (τέως Καταφύγιον): Καλλιθέας (Καταφυγίου) Γρεβενών,
81 κάτοικοι, υψόμετρο 1.010 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 230]. Μπαλτίνο ή Παλτίν:
Μετονομάστηκε σε Καλλιθέα, βλαχοχώρι των Γρεβενών.
Καταστράφηκε γύρω στο 1770 [Κουκούδης, 202, 238]. Καλλιθέα:
(έως το 1928 Μπάλτινο, έως το 1971 Καταφύγιο),
δήμου Γόργιανης, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 94 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 286].
43. Boblona [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βελόνη [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Veloni:
50 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Βελιόνη:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 11 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Βελόνιον: Κρανέας Γρεβενών,
2 κάτοικοι, υψόμετρο 880 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 201]. Βελόνι ή Βαλόνι:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 202]. Βελόνι: έως το 1971
κοινότητος Κρανέας, επαρχίας Γρεβενών, ακατοίκητο
μετά την απογραφή του 1971 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 130].
44. Bozovo [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μπόζοβον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Bozovon:
μία και μισή ώρα ανατολικά από τη Milja, στη βόρεια πλαγιά του
βουνού Zigos, 150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Бозово:
150 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Bosova: 150 Βλάχοι [Papahagi 1905,
147]. Μπόζοβον: υποδιοικήσεως Γρεβενών,
νομού Κοζάνης, 138 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Μπόζοβον: Μπαλτίνου
Γρεβενών, 178 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 80]. Πριόνια: Καλλιθέας (Καταφυγίου) Γρεβενών,
118 κάτοικοι, υψόμετρο 770 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 306]. Μπόζοβο ή Χλάπι:
Μετονομάστηκε σε Πριόνια, βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης,
202]. Πριόνια: (έως το 1928 Μπόζοβο),
δήμου Γόργιανης, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 146
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 647].
45. Kipurjos [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κηπουριό [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Kiepero:
μικρό βλάχικο χωριό [Leake 1835 I, 301]. Κηπουρείον:
ελληνικό όνομα, διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Χασίου, 96 χριστιανικές
οικογένειες, ελεύθερο, εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική
[Αραβαντινός 1856 Β, 345]. Κηπουριό: με 50 οίκους και
τρία χάνια ελληνικά [Ζώτος 1878, 131]. Κηπουργιό: έχον
100 οικογενείας, δύο εκκλησίας, δύο χάνια [Σχινάς 1886, 8]. Κηπουριό:
κάτοικοι Κουπατσαραίοι (Kopatsăr) [Weigand 1895, 169]. Κηπουργιό:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 683 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Κηπουργιό: Κηπουργιού Γρεβενών,
562 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 51]. Κηπουργιό: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 519]. Κηπουρείον: Κηπουρείου Γρεβενών,
533 κάτοικοι, υψόμετρο 840 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 242]. Κηπουριό (Τσιπουρίε):
εξελληνισμένο βλαχοχώρι (κουπατσάρικο) των Γρεβενών [Κουκούδης, 203-204]. Κηπούρειον:
(έως το 1940 Κηπουργιό), δήμου Γόργιανης,
νομού Γρεβενών, κάτοικοι 302 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 347].
46. Labanica [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Λαβάνιτσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Λαβανίτζα:
ελληνικό όνομα, διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Χασίου, 17 χριστιανικές
οικογένειες, ιδιόκτητο (: τσιφλίκι), εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική
[Αραβαντινός 1856 Β, 345]. Λαμπανίτσα: έχον δέκα
οικογενείας και εκκλησίαν [Σχινάς 1886, 6]. Lăbanitsă:
κοντά στην Kranja, 200 Αρομούνοι [Weigand 1895,
314]. Лабаница: 120 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Labanitza:
180 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Λαβάνιτσα:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 93 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Labanitsa: βλάχικο χωριό, κατά το ήμισυ
εξελληνισμένο (Κουπατσαραίοι) [Wace - Thompson 1914, 32].
Λαβάνιτσα: Μοναχιτίου Γρεβενών, 87 κάτοικοι [Λεξικόν
Συνοικισμών 1923, 60]. Μικρολίβαδον (νυν Λαβάνιτσα): Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 22/12/1931 (Φ.Ε.Κ. 429/1931) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 524]. Μικρολίβαδον: Μικρολιβάδου
Γρεβενών, 96 κάτοικοι, υψόμετρο 810 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 273]. Λαμπάνιτσα:
Μετονομάστηκε σε Μικρολίβαδο, εξελληνισμένο βλαχοχώρι
(κουπατσάρικο) των Γρεβενών [Κουκούδης, 203-204]. Μικρολίβαδο:
(έως το 1928 Λαβανίτσα, δήμου Γόργιανης,
νομού Γρεβενών, κάτοικοι 77 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 502].
47. Kranja (Turia) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Κρανιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Κρανιά (Krania):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Krania: πενήντα
σπίτια Βλάχων [Leake 1835 I, 300]. Krania: βλάχικο
χωριό [Boué 1854, I 58]. Kranja: βλάχικο χωριό
[Hahn 1854 I, 32]. Κρανιά: ελληνικό όνομα,
διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Χασίου, 133 χριστιανικές οικογένειες, ελεύθερο,
εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β,
345]. Κρανιά: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Turgie:
ρουμάνικο χωριό με 350 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Κρανιά: κώμη
500 οίκων ρωμηοβλάχων εξελληνισμένων διά των σχολείων [Ζώτος 1878, 131]. Κρανιά: περιοχή Βλαχοχώρια,
630 κάτοικοι [Επιτελικό Γραφείο 1880, 206]. Κρανιά: έχον
250 οικογενείας χριστιανικάς, τρεις εκκλησίας, σχολείον αρρένων,
παρθεναγωγείον, τέσσερα χάνια [Σχινάς 1886, 4]. Kranja (Turia):
τέσσερις ώρες νοτιοανατολικά από το Perivoli, 1.500
Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Краня (Турна): 1.500
Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Κρανιά: επαρχία Γρεβενών
(Βλαχ Κολ), 140 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 51]. Cragnea:
σχολείο αρρένων και θηλέων, 3.500 Βλάχοι [Papahagi 1905, 146]. Κρανιά:
επαρχίας Γρεβενών, 200 ελληνοβλαχικές οικογένειες και 30
οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, με΄]. Κρανιά:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 1.137 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Turia: πληθυσμός δυο χιλιάδες περίπου
Βλάχοι [Wace - Thompson 1914, 179]. Κρανιά: Κρανιάς
Γρεβενών, 853 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 58]. Κρανιά: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου
1940, 521]. Κρανέα: Κρανέας Γρεβενών, 526
κάτοικοι, υψόμετρο 960 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 250]. Κρανιά ή Τούρια ή Τούργια:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 202]. Κρανιά: δήμου Γόργιανης,
νομού Γρεβενών, κάτοικοι 608 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 386].
48. Milja (Ameru) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μηλιά [Χάρτης Κοντογόνη 1912].Μηλιά (Milia):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Milia: χωριό με
σαράντα βλάχικες οικογένειες [Leake 1835 I, 299]. Milia:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Milja: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Μηλιά: δικαιοδοσία Μετσόβου, επί Πίνδου, 70
χριστιανικές οικογένειες, 110 στέφανα, ελεύθερο, εκκλησία Εξαρχία, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 341]. Μηλιάς: έχει
150 οικίες ελληνοβλάχων χριστιανών [Ζώτος 1878, 130]. Μηλιά: έχον
60 οικογενείας χριστιανικάς, δύο εκκλησίας, τρία χάνια [Σχινάς 1886,
3]. Milja (Ameru): 750 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 314]. Μηλιά: έχον 60 οικογενείας
χριστιανικάς και τρία χάνια [Σχινάς 1897, 79]. Миля (Амеру):
500 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Μηλιά: περιοχή Ζυγού,
70 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Milia (Amerou):
820 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Μηλέα: επαρχίας Μετσόβου,
144 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μζ΄]. Μηλέα:
υποδιοικήσεως Μετσόβου, νομού Ιωαννίνων, 753 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Ameru:
Βλάχικο χωριό. Οι άντρες γνωρίζουν και ελληνικά
[Wace - Thompson 1914, 180-181]. Μηλέα: Μηλέας
Μετσόβου, 536 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 72]. Μηλέα: Μηλέας
Μετσόβου, 628 κάτοικοι, υψόμετρο 1.160 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 273]. Μηλιά
Μετσόβου ή Αμέρου: βλαχοχώρι της χώρας
Μετσόβου. Το 1820 πολλοί κάτοικοι μετανάστευσαν από το χωριό στην
Ανδριανούπολη. Το 1831 δέχτηκε επίθεση ληστών [Κουκούδης, 81, 131, 137]. Μηλιά:
κοινότητα Μηλέας, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 604
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 497].
49. Perivoli (Pirvoli) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Περιβόλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Περιβόλι (Perivoli):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Peivoli: βλάχικη
κωμόπολη [Pouqueville 1826 II, 389]. Perivolio:
βλάχικο χωριό με 300 σπίτια [Leake 1835 I, 304]. Perivoli:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Periwoli: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Περιβόλι: ελληνικό όνομα,
διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Βλάχων, 680 χριστιανικές οικογένειες, ελεύθερο,
εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β,
343]. Perivoli: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Perivole:
ρουμάνικο χωριό με 500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Περιβόλι:
750 οικογενείας χριστιανικές, πέντε εκκλησίες [Σχινάς 1886, 6]. Περιβόλι:
1.500 κάτοικοι Βλάχοι [Κρυστάλλης 1891, 23]. Perivoli: μία
ώρα από την Avdhela, 400
οικογένειες, Pouqueville 305 οικογένειες, 2.000 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 314]. Περιβόλι: επαρχία Γρεβενών
(Βλαχ Κολ), 660 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 51]. Pirvoli:
σχολείο αρρένων και εκκλησία, 6.000 Βλάχοι [Papahagi 1905, 146]. Περιβόλιον:
επαρχίας Γρεβενών, 150 ελληνοβλαχικές οικογένειες και 20
οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, με΄]. Perivoli:
400 σπίτια [Wace - Thompson 1914, 177]. Περιβόλι:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 2.354 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Περιβόλι: Περιβολίου Γρεβενών,
21 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 91]. Περιβόλι: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 527]. Περιβόλι: Περιβολίου Γρεβενών,
5 κάτοικοι, υψόμετρο 1.280 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 296]. Περιβόλι:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 224-226]. Περιβόλι:
κοινότητα Περιβολίου, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 312
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 610].
50. Avzela [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Αβδέλλα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Αβδέλα (Avdela):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Avdela: βλάχικη
κωμόπολη [Pouqueville 1826 II, 389]. Avdhela:
βλάχικο χωριό με 300 σπίτια [Leake 1835 I, 304]. Avdelia:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Awdelja: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Αβδέλλα: ελληνικό όνομα,
διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Βλάχων, 450 χριστιανικές οικογένειες, ελεύθερο,
εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β,
343]. Avdelia: βλάχικο χωριό [Lejean 1861, 21]. Abele:
ρουμάνικο χωριό με 300 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Αβδέλλα: έχον
320 οικογενείας, δύο εκκλησίας, παντοπωλεία [Σχινάς 1886, 6]. Αβδέλα:
3.000 κάτοικοι Βλάχοι [Κρυστάλλης 1891]. Avdhela (Avela):
στην ανατολική πλαγιά του βουνού Kuleo, δύο και μισή ώρες νότια από
τη Smixi, 1.500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Авдела
(Авела): 1.500 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Αβδέλλα:
επαρχία Γρεβενών (Βλαχ Κολ), 150 κουτσοβλαχικές οικογένειες
[Αραβαντινός 1905, 51]. Abela: σχολείο αρρένων και δύο
εκκλησίες, 4.500 Βλάχοι [Papahagi 1905, 146]. Αβδέλλα:
επαρχίας Γρεβενών, 300 ελληνοβλαχικές οικογένειες και 30
οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, με΄]. Avdhela:
350 σπίτια περίπου [Wace - Thompson 1914, 174].
Αβδέλλα: υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης,
1.846 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Αβδέλα: Αβδέλας
Γρεβενών, 12 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 5]. Αβδέλα: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου
1940, 510]. Αβδέλλα: Αβδέλλας Γρεβενών, 4
κάτοικοι, υψόμετρο 1.300 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 173]. Αβδέλλα:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 226-227]. Αβδέλλα:
κοινότητα Αβδέλλας, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 130
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 1].
51. Smiksi [Αυστριακός Χάρτης
1914]. Σμίξι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Σμίξι:
ελληνικό όνομα, διοίκηση Γρεββενών, περιοχή Βλάχων, 75 χριστιανικές
οικογένειες, ελεύθερο, εκκλησία Γρεββενών, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική
[Αραβαντινός 1856 Β, 343]. Smexi: ρουμάνικο χωριό με 120
οικογένειες [Picot 1875, 36]. Σμίξι: έχοντος
100 οικογενείας, τρεις εκκλησίας, δύο χάνια [Σχινάς 1886, 6]. Σμίξι:
2.500 κάτοικοι Βλάχοι [Κρυστάλλης 1891, 23]. Smixi: στην
ανατολική πλαγιά του βουνού Vasilitsa, Pouqueville 250
οικογένειες, 800 Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Смикси:
800 Βλάχοι [Кънчов 1900, 276]. Σμίξη: επαρχία Γρεβενών
(Βλαχ Κολ), 85 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 51]. Smixi:
1.500 Βλάχοι [Papahagi 1905, 146]. Σμίξις:
επαρχίας Γρεβενών, 70 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906,
με΄]. Smiksi: 100 σπίτια περίπου
[Wace - Thompson 1914, 171]. Σμίξι:
υποδιοικήσεως Γρεβενών, νομού Κοζάνης, 1.014 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Σμήξι: Σμήξι Γρεβενών, 38
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 104]. Σμίξι: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 531]. Σμίξη: Σμίξης Γρεβενών, 4
κάτοικοι, υψόμετρο 1.220 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 318]. Σμίξη:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 226-227]. Σμίξη:
κοινότητα Σμίξης, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 702
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 702].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Βογιούσα
52. Samarina [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Σαμαρίνα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Σαμαρίνα (Samarina):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. San Marina:
βλάχικη κωμόπολη με 800 οικογένειες [Pouqueville 1826 I, 232]. Samarina:
μεγάλη βλάχικη κωμόπολη [Leake 1835 IV, 111]. San Marina:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. San Marina:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Samarina: βλάχικο χωριό
[Heuzey 1858, 48]. S. Marina: βλάχικο χωριό [Lejean 1861,
21]. Samarine: ρουμάνικο χωριό με 1.500 οικογένειες [Picot 1875,
36]. Σαμαρίνα: έχον 1.100 οικογενείας χριστιανικάς,
τέσσερα χάνια, εκκλησίας, μαγαζεία [Σχινάς 1886, 57]. Σαμαρίνα:
5.000 κάτοικοι Βλάχοι [Κρυστάλλης 1891, 23]. Samarina: στις
πλαγιές του Smolika, βορειοανατολικά του βουνού, 3.000 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 314]. Самарина: 2.600 Βλάχοι [Кънчов 1900,
276]. Σαμαρίνα: επαρχία Κονίτσης, 700
κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Samarina:
δύο δημοτικά σχολεία αρρένων και εκκλησία,10.000 Βλάχοι [Papahagi 1905,
146]. Σαμμαρίνα: επαρχίας Γρεβενών, 500
ελληνοβλαχικές οικογένειες και 20 οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906,
με΄]. Σαμαρίνα: υποδιοικήσεως Γρεβενών,
νομού Κοζάνης, 4.198 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Samarina:
Βλάχικο χωριό με 800 σπίτια [Wace - Thompson 1914, 177]. Σαμαρίνα: Σαμαρίνας
Γρεβενών, 76 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 99]. Σαμαρίνα: Επαρχία
Γρεβενών, διάταγμα 19/12/1918 (Φ.Ε.Κ. 260/1918) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1940, 530]. Σαμαρίνα: Σαμαρίνης Γρεβενών,
10 κάτοικοι, υψόμετρο 1.450 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 312]. Σαμαρίνα:
βλαχοχώρι των Γρεβενών [Κουκούδης, 222-224]. Σαμαρίνα:
κοινότητα Σαμαρίνας, νομού Γρεβενών, κάτοικοι 285
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 675].
53. Armata [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Άρματα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Armatovo:
βλάχικο χωριό [Pouqueville 1826 I, 233]. Armate:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 37]. Armatovon (Armata):
στις πλαγιές του Smolika, μία ώρα από την Breaza, 180
Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Αρμάτοβον: επαρχία Κονίτσης,
40 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Armata:
σχολείο αρρένων, 260 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Αρκάτοβον:
επαρχίας Βελλάς και Κονίτσης, 180 ελληνοβλαχικές οικογένειες
[Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Αραμάτοβον: υποδιοικήσεως Κονίτσης,
νομού Ιωαννίνων, 342 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Armata:
Φτωχό βλαχοχώρι με λιγότερο από εκατό σπίτια
[Wace - Thompson 1914, 203]. Αρμάτοβον: Αρματόβου
Κονίτσης, 177 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 15]. Άρματα: Επαρχία
Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 446]. Άρματα: Αρμάτων Κονίτσης,
147 κάτοικοι, υψόμετρο 1.020 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 194]. Άρματα ή Αρμάτα ή Αρμάτοβα:
βλαχοχώρι της Κόνιτσας [Κουκούδης, 154]. Άρματα: (έως το
1927 Αρμάτοβο), δήμου Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
81 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 99].
54. Padz (Padzlji) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Πάδες [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Pades:
βλάχικο χωριό [Pouqueville 1826 I, 233]. Petsi:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 37]. Pădz (Pădlji): στις
πλαγιές του Smolika, μισή ώρα από το Armatovon, 800
Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Πάδες: επαρχία Κονίτσης,
160 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Pazi:
1.450 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Πάδες: επαρχίας Βελλάς
και Κονίτσης, 800 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Padza:
Οι κάτοικοι μιλούν βλάχικα [Wace - Thompson 1914, 202]. Πάδδες: Πάδδες
Κονίτσης, 380 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 87]. Πάδδες: Επαρχία
Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 459]. Πάδες: Πάδων Κονίτσης, 64
κάτοικοι, υψόμετρο 1.140 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 287]. Πάδες ή Πάτζα ή Πατζ:
βλαχοχώρι της Κόνιτσας [Κουκούδης, 154]. Πάδες: δήμου Κονίτσης,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 91 [Λεξικό Σταματελάτου 2001,
570-571].
55. Paljoseli [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Παληοσέλι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Paleo-Seli:
βλάχικο χωριό [Pouqueville 1826 I, 233]. Παληοσέλι (Paliosseli):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Pelioselie:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 37]. Paljoseli: στις
πλαγιές του Smolika, μισή ώρα από το Pădz, 800
Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Παληοσέλι: επαρχία Κονίτσης,
160 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Paliosseli:
σχολείο αρρένων, 2.200 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Παλαιοσέλιον:
επαρχίας Βελλάς και Κονίτσης, 1.200 ελληνοβλαχικές οικογένειες και
δύο οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Παλαιοσέλι:
υποδιοικήσεως Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, 942 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Palioseli: Οι κάτοικοι μιλούν βλάχικα
[Wace - Thompson 1914, 202]. Παλαιοσέλι: Παλαιοσελίου
Κονίτσης, 412 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 88]. Παλαιοσέλι: Επαρχία
Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 459]. Παλαιοσέλιον: Παλαιοσελίου
Κονίτσης, 153 κάτοικοι, υψόμετρο 1.080 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 289]. Παλιοσέλι:
βλαχοχώρι της Κόνιτσας [Κουκούδης, 154]. Παλαιοσέλι:
δήμου Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 136
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 576].
56. Lešinica [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Λεσινίτσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Lechenitza:
200 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Λεσινίτσα:
σλάβικο όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 82
χριστιανικές οικογένειες, 136 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και
Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Λεσνίτσα: βλαχοχώρι με
204 οικογένειες / 1.270 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Λεσνίτσα:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Lešnitsa: στο βόρειο
Ζαγόρι, μία ώρα βορειοδυτικά από το Dobrinovo, 230 σπίτια, 1.150
Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Λεσνίτσα: περιοχή Ζαγορίου,
139 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Lechnitza:
2.500 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Λεσνίτα:
επαρχίας Ιωαννίνων, 219 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906,
μστ΄]. Λεσινίτσα: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 488
κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Leshnitsa: Μικρό βλάχικο χωριό
[Wace - Thompson 1914, 201]. Λεσινίτσα: Λεσινίτσης
Ιωαννίνων, 314 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 62]. Βρυσοχώρι
(τέως Λεσινίτσα): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Λεσινίτσης μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Βρυσοχωρίου, διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 448]. Βρυσοχώριον: Βρυσοχωρίου
Δωδώνης, 83 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 206]. Λεσινίτσα:
Μετονομάστηκε σε Βρυσοχώρι, βλαχοχώρι στο Βλαχοζάγορο
[Κουκούδης, 153]. Βρυσοχώρι: (έως το 1928 Λεσινίτσα),
δήμου Τύμφης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 94 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 149].
57. Dobrinovo [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ντομπρίνοβο [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Dobrinovo:
150 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Δομπρίνοβον:
σλάβικο όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 62
χριστιανικές οικογένειες, 138 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και
Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Ντομπρίνοβον: βλαχοχώρι
με 73 οικογένειες / 610 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Dobrinove:
ρουμάνικο χωριό με 350 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Δοβρίνοβον:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Dobrinovo: στο
βόρειο Ζαγόρι, μία ώρα και ένα τέταρτο δυτικά από τη Laista, 175
σπίτια, 875 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Δομπρίνοβον:
περιοχή Ζαγορίου, 138 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Dobrinova: 1.450 Βλάχοι [Papahagi 1905,
148]. Δοβρίνοβον: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 447
κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Dobrinovo: Όλο το χωριό μιλάει
βλάχικα [Wace - Thompson 1914, 201]. Δοβρίνοβον: Δοβρινόβου
Ιωαννίνων, 222 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Ηλιοχώριον
(τέως Δοβρίνοβον): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δοβρινόβου μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Ηλιοχωρίου, διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 451-452]. Ηλιοχώριον: Ηλιοχωρίου
Δωδώνης, 49 κάτοικοι, υψόμετρο 920 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 224]. Ντομπρίνοβο:
Μετονομάστηκε σε Ηλιοχώρι, βλαχοχώρι στο Βλαχοζάγορο
[Κουκούδης, 153]. Ηλιοχώρι: (έως το 1928 Δοβρίνοβο),
δήμου Τύμφης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 66 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 244].
58. Lajsta (Laka) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Λάιστα ή Λάιτσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Laysta:
230 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Laista:
το μεγαλύτερο χωριό στο Ζαγόρι, με 200 σπίτια [Leake 1835 IV,
167]. Λάιστα: αλβανικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ
των πηγών Αώου και Ινάχου, 155 χριστιανικές οικογένειες, 257 στέφανα, εκκλησία
Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Λάιστα:
βλαχοχώρι με 364 οικογένειες / 1.800 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Lake:
ρουμάνικο χωριό με 500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Λάιστα:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Laista (Laka):
στο βόρειο Ζαγόρι, τρεις και μισή ώρες από τη Vovusa, 450 σπίτια,
2.250 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Λάιστα:
περιοχή Ζαγορίου, 267 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Laista (Laca): σχολείο αρρένων,
5.900 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Λάιστα:
επαρχίας Ιωαννίνων, 364 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Λαΐστα: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 892
κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Laka ή Laista:
Βλαχοχώρι με 400 σπίτια [Wace - Thompson 1914, 199]. Λάιστα: Λαΐστης
Ιωαννίνων, 539 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 60]. Λάιστα: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου
1939, 455]. Λάιστα: Λαΐστης Δωδώνης, 120
κάτοικοι, υψόμετρο 1.020 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 255]. Λάιστα ή Λάκκα:
βλαχοχώρι στο Βλαχοζάγορο [Κουκούδης, 153, 163, 188]. Λάιστα:
δήμου Τύμφης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 96 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 409].
59. Paljohori [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Παληοχώρι Λαΐστης [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Παλιοχώρι
Λάιστας: ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου
και Ινάχου, 20 χριστιανικές οικογένειες, 41 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Παλαιοχώρι Λαΐστας:
βλαχοχώρι με 58 οικογένειες / 180 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Παληοχώρι
Λαΐστης: βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Paljochori:
στο βόρειο Ζαγόρι, δύο ώρες ανατολικά από τη Lešnitsa, 100 σπίτια,
500 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Παληοχώρι Λάιστας:
περιοχή Ζαγορίου, 51 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Paliohori: 650 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Παλαιοχώρι
Λαΐστης: επαρχίας Ιωαννίνων, 159 ελληνοβλαχικές οικογένειες
[Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Παλαιοχώρι Λαΐστης: υποδιοικήσεως
και νομού Ιωαννίνων, 90 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Paliohori:
Βλάχικο χωριό που έκαψε η συμμορία του Λεωνίδα και του Νταβέλη. Απέμειναν όρθια
27 σπίτια [Wace - Thompson 1914, 200-201]. Παλαιοχώρι
Λαΐστης: Λαΐστης Ιωαννίνων, 50 κάτοικοι [Λεξικόν
Συνοικισμών 1923, 88]. Παλαιοχώρι Λαΐστης: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 455]. Παλιοχώρι Λάιστας: βλαχοχώρι στο
Βλαχοζάγορο [Κουκούδης, 153].
60. Briazu [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μπριάζα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Breatse:
ρουμάνικο χωριό με 120 οικογένειες [Picot 1875, 37]. Breaza:
στις πλαγιές του Smolika, στη νότια πλαγιά του βουνού, 480
Αρομούνοι [Weigand 1895, 314]. Μπράζια: επαρχία Κονίτσης,
100 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Breaza:
σχολείο αρρένων, 1.580 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Βριάζα:
επαρχίας Βελλάς και Κονίτσης, 600 ελληνοβλαχικές οικογένειες και
μία οικογένεια ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Βριάζα:
υποδιοικήσεως Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, 940 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Briaza: Βλάχικο χωριό. Υπάρχει ελληνικό
και ρουμάνικο σχολείο. Οι γυναίκες δεν ξέρουν ελληνικά
[Wace - Thompson 1914, 203-204]. Βριάζα: Βριάζας
Κονίτσης, 657 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 22]. Δίστρατον
(τέως Βριάζα): Επαρχία Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δοβρινόβου μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Ηλιοχωρίου, διάταγμα 12.3.1928 (Φ.Ε.Κ. 81/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 450]. Δίστρατον: Διστράτου
Κονίτσης, 462 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 216]. Μπρεάζα:
Μετονομάστηκε σε Δίστρατο, βλαχοχώρι της Κόνιτσας
[Κουκούδης, 154]. Δίστρατο: (έως το 1928 Βρυάζη),
κοινότητα Διστράτου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 434 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 192].
61. Vovusa (Bajasa) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βοβούσα [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Vovoussa:
150 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Βωβούσα:
ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 26 χριστιανικές
οικογένειες, 42 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική
[Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Βωβούσα: βλαχοχώρι με 50
οικογένειες / 210 κατοίκους [Λαμπρίδης, 83]. Τοβούσα:
ρουμάνικο χωριό με 200 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Βοϊούσα:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 23]. Vovusa (Băjasă):
στο βόρειο Ζαγόρι, στον ποταμό Voyusa, δυό και μισή ώρες νοτιοδυτικά από
το Perivoli, 700 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Βωβούσα:
περιοχή Ζαγορίου, 42 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Vouvoussa (Baeassa): σχολείο αρρένων
και δύο εκκλησίες, 940 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Βωβούσα:
επαρχίας Ιωαννίνων, 50 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Βωβούσα: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 505
κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Βωβούσα: Βωβούσης
Ιωαννίνων, 366 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 23]. Baieasa ή Vovusa:
Στο χωριό υπάρχει ρουμάνικο κόμμα. Από εδώ λένε πως πέρασε το 1777 ο Άγιος
Κοσμάς, ένας έλληνας πολιτικός πράκτορας που έλεγε πως τα ελληνικά ήταν η
γλώσσα του Θεού και τα βλάχικα η γλώσσα του διαβόλου. Στο χωριό υπάρχει
ελληνικό σχολείο. Το ρουμάνικο σχολείο το έκαψε ελληνικό σώμα το 1905. Οι
άντρες εκτός από τα βλάχικα ξέρουν και ελληνικά
[Wace - Thompson 1914, 191, 194, 198]. Βωβούσα: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 448]. Βοβούσα: Βοβούσης Δωδώνης,
135 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 203]. Βωβούσα ή Μπαϊεάσα:
βλαχοχώρι στο Βλαχοζάγορο [Κουκούδης, 153, 178-181]. Βοβούσα:
(έως το 1940 Βωβούσα), κοινότητα Βοβούσης,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 136 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 137].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Ζαγορίτικου
62. Černeši [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Τσερνέσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Tchernesi:
200 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Τσερνέσι:
σλάβικο όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και Ινάχου, 79
χριστιανικές οικογένειες, 129 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα Βλαχική και
Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Τσερνέσι: βλαχοχώρι με
177 οικογένειες / 1.500 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Cerneši:
ρουμάνικο χωριό με 200 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Τσερνέση:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Tšerneši: στο νότιο
Ζαγόρι, τέσσερις και μισή ώρες νότια από τη Laista, 120 σπίτια, 600
Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Τσερνέσι: περιοχή Ζαγορίου,
139 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Tzernechi:
σχολείο αρρένων, 1.700 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Τσερνέσι:
επαρχίας Ιωαννίνων, 204 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Tsherneshi: βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson
1914, 191]. Τσερνέσι: Τσερνεσίου Ιωαννίνων, 183
κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 112]. Τσερνέση:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 229 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Ελατοχώριον
(τέως Τσερνέσι): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Τσερνέσι μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Ελατοχωρίου, διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 450]. Ελατοχώριον: Ελατοχωρίου
Δωδώνης, 153 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 220]. Τσερνέσι:
Μετονομάστηκε σε Ελατοχώρι, Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Το
1589 ήταν τσιφλίκι μουσουλμάνων σπαχήδων. Παραμένει τέτοιο μέχρι το 1791
[Κουκούδης, 154, 163]. Ελατοχώρι: (έως το 1928 Τσερνέσι),
δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
117 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 210].
63. Makrini [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μακρύνοβον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Macrini:
100 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 210]. Μακρύνου
(του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και
Ινάχου, 43 χριστιανικές οικογένειες, 62 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Μακρύνον:
βλαχοχώρι με 96 οικογένειες / 450 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Μακρύνον:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Makrini: στο νότιο
Ζαγόρι, δυτικά απέναντι από το Tšerneši, 60 σπίτια, 300 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 315]. Μακρίνου: περιοχή Ζαγορίου,
62 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Macrini:
860 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Μακρύνου: επαρχίας Ιωαννίνων,
101 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Makrini:
βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Μακρίνον:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 133 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Μακρίνον: Μακρίνου
Ιωαννίνων, 97 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 65]. Μακρίνον: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 456]. Μακρίνον: Μακρίνου Δωδώνης,
67 κάτοικοι, υψόμετρο 930 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 264]. Μακρίνο ή Μακρίνι ή Μακρίνου:
Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Σημειώνεται αναφορά στον οικισμό το έτος 1564
[Κουκούδης, 154, 163]. Μακρίνο: δήμου Ανατολικού
Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 78 [Λεξικό
Σταματελάτου 2001, 452].
64. Dragari [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δραγάρι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Dragari:
60 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 210]. Δραγάρι
(του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και
Ινάχου, 28 χριστιανικές οικογένειες, 60 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 334]. Δραγάι:
βλαχοχώρι με 65 οικογένειες / 310 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Δραγάη:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Dragari: στο νότιο
Ζαγόρι, εξελληνισμένο [Weigand 1895, 315]. Δραγάρι:
περιοχή Ζαγορίου, 60 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Dragai: 660 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Dragari:
βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Δραγάρι: Δραγαρίου
Ιωαννίνων, 63 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 33]. Δραγάρι:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 103 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Καστανώνας
(τέως Δραγάρι): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δραγάρι μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Καστανώνας, διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 452]. Καστανών: Καστανώνος
Ζαγορίου Δωδώνης, 47 κάτοικοι, υψόμετρο 1.030 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
238]. Ντραγκάι ή Ντραγκάρι:
Μετονομάστηκε σε Καστανώνας, βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά
[Κουκούδης, 153]. Καστανώνας: (και Καστανών,
έως το 1928 Δραγάρι), δήμου Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 50 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 316].
65. Šeš [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Σέσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Chechou:
330 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Seshi: βλαχόφωνο χωριό
[Wace - Thompson 1914, 191]. Δίλακκον (τέως Σέσο): Ελατοχωρίου
Δωδώνης, 82 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 215]. Σέσι ή Σέσο:
Μετονομάστηκε σε Δίλακκο, βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά
[Κουκούδης, 154]. Δίλακκο: (έως το 1940 Σέσσα,
ως το 1928 Σέσο), δήμου Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 63 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 190].
66. Flamburari (Floro) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Φλαμπουράρι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Framlari:
100 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Φλαμπουράρι
(του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και
Ινάχου, 44 χριστιανικές οικογένειες, 104 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 333]. Φλαμπράριον:
βλαχοχώρι με 150 οικογένειες / 680 κατοίκους [Λαμπρίδης, 84]. Flemburaru:
ρουμάνικο χωριό με 150 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Φραμπουράρη:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Flamburari (Floro):
στο νότιο Ζαγόρι, μία ώρα νότια από το Tšerneši, 100 σπίτια, 500
Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Flambourarou (Florou):
σχολείο αρρένων, 1.300 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Phlamburari:
βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Φλαμπουράρι:
επαρχίας Ιωαννίνων, 150 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Φλαμπουράρ: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων,
294 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Φλαμπουράρι: Φλαμπουραρίου
Ιωαννίνων, 205 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 116]. Φλαμπουράριον: Φλαμπουραρίου
Δωδώνης, 160 κάτοικοι, υψόμετρο 1.000 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 331]. Φλαμπουράρι: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 464]. Φλαμπουράρι ή Φλόρο ή Φλόρου:
βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά [Κουκούδης, 154]. Φλαμπουράρι:
δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
138 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 772].
67. Doljani [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Δόλιανη [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Doljani:
στο νότιο Ζαγόρι, εξελληνισμένο [Weigand 1895, 315]. Δόλιανη:
εξελληνισμένο βλαχοχώρι [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Doliani:
βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Δόλιανη:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 192 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Δόλιανη: Δόλιανης
Ιωαννίνων, 157 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 32]. Δόλιανη: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 450]. Αμαρούσιον Νέον: Νέου
Αμαρουσίου Δωδώνης, 56 κάτοικοι, υψόμετρο 920 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
187]. Δόλιανη: Μετονομάστηκε σε Νέο Αμαρούσι,
Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Η ύπαρξη του οικισμού αναφέρεται το 1564
[Κουκούδης, 153, 165]. Δολιανή: (έως το 1955 Δόλιανη,
ως το 1991 Νέο Αμαρούσιο), δήμου Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 65 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 194].
68. Grebeniti [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Γρεβενίτι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Greveniti:
200 οικογένειες Βλάχων [Pouqueville 1826 I, 209]. Γρεββενίτη
(του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και
Ινάχου, 100 χριστιανικές οικογένειες, 142 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 334]. Γρεβενίτι:
βλαχοχώρι με 226 οικογένειες / 1.500 κατοίκους [Λαμπρίδης, 81]. Grebenitsi:
ρουμάνικο χωριό με 400 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Grebeniti (Grebenits):
στο νότιο Ζαγόρι, δύο ώρες νότια από το Flamburari, 200 σπίτια,
1.000 Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Γρεβενίτι: οικούμενον
υπό 220 οικογενειών και έχον κεντρικήν εκκλησία, δύο σχολεία, παντοπωλεία,
χάνιον, άφθονα ύδατα και τέσσερις υδρομύλους [Σχινάς 1897, 88]. Γρεβενίτη:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Γρεβενίτι:
περιοχή Ζαγορίου, 144 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905,
49]. Grebenitzi: σχολείο αρρένων, 3.000 Βλάχοι
[Papahagi 1905, 147]. Γρεβενίτιον: επαρχίας Ιωαννίνων,
226 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μστ΄]. Grebenitsi:
βλαχόφωνο χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Γρεβενίτιον:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 786 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Γρεβενίτιον: Γρεβενιτίου
Ιωαννίνων, 714 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 28]. Γρεβενίτιον: Γρεβενιτίου
Δωδώνης, 343 κάτοικοι, υψόμετρο 980 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 211]. Γρεβενίτιον: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου
1939, 449]. Γρεβενίτι ή Γκρεβενίτσι ή Γρεβενίτσλι:
Βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά. Ο οικισμός αναφέρεται το 1564 [Κουκούδης, 154,
164]. Γρεβενίτι: δήμου Ανατολικού Ζαγορίου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 365 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 173].
69. Trstenik (Dresteniku) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ντρεστένικο [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Δρεστενίκου
(του): ελληνικό όνομα, περιοχή του Ζαγορίου, μεταξύ των πηγών Αώου και
Ινάχου, 45 χριστιανικές οικογένειες, 74 στέφανα, εκκλησία Ιωαννίνων, γλώσσα
Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 334]. Δριστένικον:
βλάχικο χωριό [Κρυστάλλης 1891, 60-61]. Tărstenik (Drăstenik):
στο νότιο Ζαγόρι, μία ώρα ανατολικά από το Grebeniti, 800 ?
Αρομούνοι [Weigand 1895, 315]. Dreshteniku: βλαχόφωνο
χωριό [Wace - Thompson 1914, 191]. Δρεστενίκον:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 420 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Δρεστενίκον: Δρεστενίκου
Ιωαννίνων, 390 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 33]. Τρίστενον
(τέως Δρεστενίκον): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δρεστενίκου μετωνομάσθησαν εις
κοινότητα Τριστένου, διάταγμα 1.4.1927 (Φ.Ε.Κ. 76/1927) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 463]. Τρίστενον: Τριστένου
Δωδώνης, 146 κάτοικοι, υψόμετρο 940 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 328]. Ντρεστενίκου ή Αρμπινέσι:
Μετονομάστηκε σε Τρίστενο, βλαχοχώρι στην Παλιοβλαχιά
[Κουκούδης, 154]. Τρίστενο: (έως το 1928 Δρεστενίκο),
δήμου Ανατολικού Ζαγορίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
161 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 750].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Μετσοβίτικου
70. Vutonosi [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Βουτουνούσι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Vutinos: χωριό
της περιοχής Μετσόβου [Leake 1835 I, 294]. Βοτονόσι:
δικαιοδοσία Μετσόβου, επί Πίνδου, 30 χριστιανικές οικογένειες, 50 στέφανα, ελεύθερο,
εκκλησία Εξαρχία, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 341]. Βοτονόσι: έχει
50 οικίες ελληνοβλάχων [Ζώτος 1878, 162]. Vutonosi: στην
περιοχή του ποταμού Arta, δύο ώρες νοτιοδυτικά από το Metsovo σε
απόκρημνο υψόμετρο, 150 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Βοντονόζι:
εκκλησιαστική δικαιοδοσία Μετσόβου, 50 κουτσοβλαχικές οικογένειες
[Αραβαντινός 1905, 49]. Votonossi: 200 Βλάχοι
[Papahagi 1905, 147]. Βουτονόσιον: επαρχίας Μετσόβου,
38 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μζ΄]. Βουτονόστον:
υποδιοικήσεως Μετσόβου, νομού Ιωαννίνων, 173 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Βουτονόσιον: Μετσόβου,
155 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 22]. Βουτονόσιον: Επαρχία
Μετσόβου, διάταγμα 15/1/1929 (Φ.Ε.Κ. 17/1929) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 447]. Βοτονόσιον: Βοτονοσίου
Μετσόβου, 273 κάτοικοι, υψόμετρο 820 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 203]. Βοτονόσι ή Βουτουνός:
Βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου. Από το 1695 απολάμβανε ειδικών προνομίων από την
οθωμανική εξουσία [Κουκούδης, 81, 109]. Βοτονόσι:
δήμου Μετσόβου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 305
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 141].
71. Mecovo (Minču) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Μέτσοβον ή Προσήλιον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Mezzovo:
πόλη 1.100 βλάχικων οικογενειών [Pouqueville 1826 II, 403]. Metzovo: το
μεγαλύτερο βλάχικο χωριό μετά το Vlakholivadho [Leake 1835 I,
274]. Μέτσοβον (Metsovon): βλάχικο χωριό [Χάρτης
Χρυσοχόου 1909]. Metzovo: βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Metzowo:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32-33]. Μέτσοβον (έδρα):
δικαιοδοσία Μετσόβου, επί Πίνδου, 854 χριστιανικές οικογένειες, 1.250 στέφανα,
εκκλησία Εξαρχία, γλώσσα Βλαχική και Ελληνική [Αραβαντινός 1856 Β, 341]. Metzovo:
βλάχικο χωριό [Heuzey 1858, 118]. Minčiu (Metsovo):
ρουμάνικο χωριό με 1.500 οικογένειες [Picot 1875, 36]. Μέσσοβον: έχει
1.000 οικίες ελληνοβλάχων [Ζώτος 1878, 162]. Metsovo (Mintšu):
στην περιοχή του ποταμού Arta, στο Metsovitiko, 3.500
Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Μέτσοβον (Προσήλιον): κοικούμενον
υπό 750 οικογενειών [Σχινάς 1897, 17]. Μέτσοβον:
εκκλησιαστική δικαιοδοσία Μετσόβου, 1.250 κουτσοβλαχικές
οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Metzova: σχολείο αρρένων
και θηλέων, 8.000 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Μέτσοβον:
επαρχίας Μετσόβου, 833 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μζ΄]. Μέτσοβον: υποδιοικήσεως Μετσόβου, νομού
Ιωαννίνων, 3.429 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Metsovo ή Amintshu:
μεγάλο βλάχικο χωριό [Wace - Thompson 1914, 182]. Μέτσοβον: Μετσόβου,
1.944 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 72]. Μέτσοβον: Επαρχία
Μετσόβου, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 457]. Μέτσοβον: Μετσόβου, 2.823
κάτοικοι, υψόμετρο 272 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 203]. Μέτσοβο ή Μίντσιου ή Σερίνο:
Βλαχοχώρι, κέντρο της χώρας Μετσόβου. Από το 1695 απολάμβανε ειδικών προνομίων
από την οθωμανική εξουσία [Κουκούδης, 81, 109]. Μέτσοβο:
δήμου Μετσόβου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 2.917
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 496].
72. Aniljon [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ανήλιον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Anilio: ο
βλάχικος αυτός οικισμός θεωρείται μαχαλάς του Μετσόβου [Leake 1835 I,
295]. Ανήλιον: έχει 500 οικίες ελληνοβλάχων [Ζώτος
1878, 162]. Aniljon (Kjară): στην περιοχή
του ποταμού Arta, απέναντι από το Metsovo, 400
Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Ανήλιον: εξ 100
ως έγγιστα οικιών [Σχινάς 1897, 18]. Anilio: 3.000
Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Ανήλιον: επαρχίας Μετσόβου,
134 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο 1906, μζ΄]. Ανήλιον:
υποδιοικήσεως Μετσόβου, νομού Ιωαννίνων, 583 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Nkiare (ή
στα ελληνικά Anilion): βλάχικο χωριό [Wace - Thompson 1914,
183]. Ανήλιον: Ανηλίου Μετσόβου, 370 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 12]. Ανήλιον: Επαρχία
Μετσόβου, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 445]. Ανήλιον: Ανηλίου Μετσόβου,
577 κάτοικοι, υψόμετρο 1.050 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 190]. Ανήλιο ή Νκιάρε:
Βλαχοχώρι της χώρας Μετσόβου. Από το 1695 απολάμβανε ειδικών προνομίων από την
οθωμανική εξουσία [Κουκούδης, 81, 109]. Ανήλιον: δήμου Μετσόβου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 668 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 75].
Τα βλάχικα χωριά της περιοχής Καλαρρύτικου
73. Προσβάλα: περιοχή Μαλακασίου, 20
κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Prosvala:
550 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Προσβάλα:
υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων, 356 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Βαθύπεδον: Βαθυπέδου
Δωδώνης, 35 κάτοικοι, υψόμετρο 1.080 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 198]. Προσβάλλα: Προσβάλλας
Ιωαννίνων, 372 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 95]. Βαθύπεδον
(τέως Προσβάλλα): Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ.
184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Προσβάλλα μετωνομάσθησαν εις κοινότητα
Βαθυπέδου, διάταγμα 11.9.1928 (Φ.Ε.Κ. 193/1928) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 447]. Προσβάλα ή Μπουσβάλα:
Μετονομάστηκε σε Βαθύπεδο, βλαχοχώρι στο Βλαχοτζούμερκο
[Κουκούδης, 82]. Βαθύπεδο: (έως το 1928 Προσβάλλα),
κοινότητας Βαθυπέδου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 66
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 118].
74. Paljohori [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Παληοχώρι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Paljochori:
στο νότιο Ζαγόρι, στη νότια πλαγιά του Σπανού, έξι ώρες νοτιοανατολικά από
τα Janina, 400 Αρομούνοι [Weigand 1895, 316]. Palihori:
700 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Παλαιοχώρι Συρράκου:
επαρχίας Ιωαννίνων, 58 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Παλαιοχώρι Συρράκου: υποδιοικήσεως και νομού
Ιωαννίνων, 465 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Παλαιοχώρι Συρράκου: Παλαιοχωρίου
Συρράκου Ιωαννίνων, 458 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 88]. Παλαιοχώρι
Συρράκου: Επαρχία Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία
Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 460]. Παλαιοχώριον: Παλαιοχωρίου
Σιράκου Δωδώνης, 132 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
288]. Παλαιοχώρι Συρράκου: βλαχοχώρι στο Βλαχοτζούμερκο
[Κουκούδης, 82]. Παλαιοχώρι: δήμου Τζουμέρκων,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 129 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 577].
75. Siraku [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Συράκον [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Συρράκο (Sirraku):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Syrako (Serraku):
ένα από τα μεγαλύτερα βλάχικα χωριά [Leake 1835 I, 274]. Syrako:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Syrako: βλάχικο
χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Seraku: ρουμάνικο
χωριό [Picot 1875, 36]. με 800 οίκων οίκους, 4.000 ψυχές [Ζώτος 1878,
48]. Συράκο: βλαχοχώρι [Κρυστάλλης 1891, 145-146]. Siraku (Săraku):
στο νότιο Ζαγόρι, σε μια ρεματιά του Arta, 500 σπίτια, 3.000 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 316]. Συρράκον: κώμη εκ 400
οίκων εν αις το έαρ, ένεκεν των ανερχομένων ποιμνίων, οικούσι 550 οικογένειαι [Σχινάς
1897, 96]. Συρράκου: περιοχή Μαλακασίου, 310
κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Seracou:
σχολείο αρρένων, 8.000 Βλάχοι [Papahagi 1905, 147]. Συρράκου:
επαρχίας Ιωαννίνων, 360 ελληνοβλαχικές οικογένειες [Πατριαρχείο
1906, μστ΄]. Συρράκον: υποδιοικήσεως και νομού Ιωαννίνων,
2.620 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Siraku: Βλάχικο χωριό. Το
19ο αιώνα είχε 500 σπίτια [Wace - Thompson 1914, 208]. Συρράκον: Συρράκου
Ιωαννίνων, 215 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 107]. Συράκιον: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 463]. Σιράκον: Σιράκου Δωδώνης,
11 κάτοικοι, υψόμετρο 1.150 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 315]. Συρράκο ή Σεράκου ή Σαράκου:
βλαχοχώρι στο Βλαχοτζούμερκο [Κουκούδης, 82]. Σιράκο: (έως
το 1928 Συρράκο), κοινότητας Σιράκου,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 141 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 690].
76. Macuki [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Ματσούκι [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Ματσούκι:
βλαχοχώρι [Κρυστάλλης 1891, 145-146]. Matsuki: στο νότιο
Ζαγόρι, στην ίδια ρεματιά με το χωριό Kalarites,
ο Apostel Margarit το κατατάσει ως αρομουνικό, αλλά έχει
ελληνικό πληθυσμό [Weigand 1895, 316]. Matsuki: Βλάχικο
χωριό. Το 19ο αιώνα είχε 25 σπίτια [Wace - Thompson 1914,
208]. Ματσούκι: δήμου Καλαρρυτών, νομού Άρτης,
στην απογραφή του 1896 είχε 430 κατοίκους [Χουλιαράκης 1974, 234]. Ματσούκι:
περιοχή Μαλακασίου, 23 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός
1905, 49]. Matzouki: 500 Βλάχοι [Papahagi 1905,
147]. Ματσούκι: Ματσουκίου Άρτης, 364 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 67]. Ματσούκι: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 19/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 254/1912) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 456]. Ματσούκιον: Ματσουκίου
Δωδώνης, 257 κάτοικοι, υψόμετρο 1.100 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 267]. Ματσούκι ή Ματσούσλι:
βλαχοχώρι στο Βλαχοτζούμερκο [Κουκούδης, 81]. Ματσούκι:
κοινότητας Ματσουκίου, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
232 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 468].
77. Kalarite (Kalarli) [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Καλαρρύται [Χάρτης Κοντογόνη 1912]. Καλαρύτες:
βλαχοχώρι [Κρυστάλλης 1891, 145-146]. Καλαρρύτες (Kalarrites):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Kalarytes (Akalarrytes):
ένα από τα μεγαλύτερα βλάχικα χωριά [Leake 1835 I, 274]. Kalarites:
βλάχικο χωριό [Boué 1854, I 58]. Kalarytes:
βλάχικο χωριό [Hahn 1854 I, 32]. Καλαρύταις: κώμη
1.000 οίκων λιθίνων στερεών, 5.000 ψυχές [Ζώτος 1878, 48]. Kalarites (Kalarlji):
στο νότιο Ζαγόρι, μίση ώρα από το Siraku, 1.500 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 316]. Καλαρρύται: δήμου Καλαρρυτών,
νομού Άρτης, στην απογραφή του 1896 είχε 1.234 κατοίκους
[Χουλιαράκης 1974, 234]. Καλαρρύτας: περιοχή Μαλακασίου,
241 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Calari (Calarites):
βλάχικο χωριό [Papahagi 1905, 168]. Kalarites: Βλάχικο
χωριό. Το 19ο αιώνα είχε25 σπίτια [Wace - Thompson 1914,
208]. Καλαρρύται: Καλαρρυτών Άρτης, 709 κάτοικοι
[Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 42]. Καλαρρύται: Επαρχία
Δωδώνης, διάταγμα 19/8/1912 (Φ.Ε.Κ. 254/1912) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 452]. Καλαρίται (τέως Καλλαρίται): Καλαριτών
(Καλλαριτών) Δωδώνης, 162 κάτοικοι, υψόμετρο 1.120 [Λεξικόν Οικισμών 1974,
229]. Καλαρίτες ή Καλάρου ή Καλάρλι:
βλαχοχώρι στο Βλαχοτζούμερκο [Κουκούδης, 82]. Καλαρίτες:
(έως το 1940 Καλαρρύτες), κοινότητας Καλαριτών,
νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 71 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 283].
Τα βλάχικα χωριά Φούρκα (Furka), Πέλικατ
(Pelikat) και Ντέντσικο (Denčiko)
78. Furka [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Φούρκα [Χάρτης Κοντογόνη 1912].Φούρκα (Furka):
βλάχικο χωριό [Χάρτης Χρυσοχόου 1909]. Furke:
ρουμάνικο χωριό [Picot 1875, 37]. Furka: στις πλαγιές
του Smolika, βόρεια του βουνού, 80 σπίτια, 500 Αρομούνοι [Weigand 1895,
314]. Φούρκα: επαρχία Κονίτσης, 110
κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Fourca:
σχολείο αρρένων, 2.000 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Φούρκα:
επαρχίας Βελλάς και Κονίτσης, 650 ελληνοβλαχικές οικογένειες και 12
οικογένειες ρουμανιζόντων [Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Φούρκα:
υποδιοικήσεως Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, 900 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Furka: βλάχικο χωριό
[Wace - Thompson 1914, 204-205]. Φούρκα: Φούρκας
Κονίτσης, 367 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 116]. Φούρκα: Επαρχία
Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 464]. Φούρκα: Φούρκας Κονίτσης,
93 κάτοικοι, υψόμετρο 1.360 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 332]. Φούρκα:
βλαχοχώρι στη βόρεια πλευρά του Σμόλικα [Κουκούδης, 154]. Φούρκα:
κοινότητας Φούρκας, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 56
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 775].
79. Pelikat (Pilkates) [Αυστριακός Χάρτης 1914].Pilgadhes:
ομάδα του Γράμμου, στη νότια πλαγιά του βουνού, 300 Αρομούνοι
[Weigand 1895, 322]. Pelicadi: 230 Βλάχοι [Papahagi 1905,
148]. Πλικάδες: επαρχία Κονίτσης, 90
κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Πηλκάτι:
υποδιοικήσεως Κονίτσης, νομού Ιωαννίνων, 350 κάτοικοι
[Απαρίθμησις 1913]. Πληκάτι: Πληκατίου Κονίτσης,
268 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 94]. Πληκάτι: Επαρχία
Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919 (Φ.Ε.Κ. 184/1919) [Αρχεία Δρακάκη -
Κούνδουρου 1939, 461]. Πληκάτιον: Πληκατίου Κονίτσης,
188 κάτοικοι, υψόμετρο 1.240 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 332]. Πληκάτι:
δήμου Καλαριτών, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι 133
[Λεξικό Σταματελάτου 2001, 632].
80. Denčiko [Αυστριακός Χάρτης 1914]. Denesku:
ρουμάνικο χωριό με 120 οικογένειες [Picot 1875, 37]. Dentsikon (Densku):
ομάδα του Γράμμου, στην νοτιοδυτική πλαγιά του βουνού, 400
Αρομούνοι [Weigand 1895, 322]. Δέντσικον: επαρχία Κονίτσης,
80 κουτσοβλαχικές οικογένειες [Αραβαντινός 1905, 49]. Deniscou:
1.500 Βλάχοι [Papahagi 1905, 148]. Δέντσικον:
επαρχίας Βελλάς και Κονίτσης, 700 ελληνοβλαχικές οικογένειες
[Πατριαρχείο 1906, μη΄]. Δεντσικόν: υποδιοικήσεως Κονίτσης,
νομού Ιωαννίνων, 1.400 κάτοικοι [Απαρίθμησις 1913]. Δέντσικον: Δεντσίκου
Κονίτσης, 64 κάτοικοι [Λεξικόν Συνοικισμών 1923, 30]. Αετομηλίτσα
(τέως Γαλαταριά-Δέντσικον): Επαρχία Κονίτσης, διάταγμα 7/8/1919
(Φ.Ε.Κ. 184/1919). Ο συνοικισμός και η κοινότης Δέντσικον μετωνομάσθησαν
εις κοινότητα Γαλαταριάς, διάταγμα 20.8.1927 (Φ.Ε.Κ. 179 /1927). Ο
συνοικισμός και η κοινότης Γαλαταριάς μετωνομάσθησαν εις
κοινότητα Αετομηλίτσης, διάταγμα 12.3.1928 (Φ.Ε.Κ. 81 /1928).
[Αρχεία Δρακάκη - Κούνδουρου 1939, 445]. Αετομηλίτσα: Αετομηλίτσης
Κονίτσης, έρημο υψόμετρο 1.430 [Λεξικόν Οικισμών 1974, 184]. Ντένισκο:
Μετονομάστηκε σε Αετομηλίτσα, βρίσκεται στο Γράμμο, σε υψόμετρο
1.430 μέτρα, βλαχοχώρι [Κουκούδης 397]. Αετομηλίτσα: (έως το
1928 Δεντσικό και Γαλαταριάς)
κοινότητας Αετομηλίτσης, νομού Ιωαννίνων, κάτοικοι
277 [Λεξικό Σταματελάτου 2001, 44-45].
